Signorinella (1934) - Carlo Buti

Signorinella pallida

Dolce dirimpettaia del quinto piano

Non v'è una notte ch’io non sogni Napoli

E son vent’anni che ne sto lontano

Al mio paese nevica

Il campanile della chiesa è bianco

Tutta la legna è diventata cenere

Io ho sempre freddo e sono triste e stanco

Amore mio, non ti ricordi

Che nel dirmi addio

Mi mettesti all’occhiello una pansè

Poi mi dicesti con la voce tremula:

Non ti scordar di me

Bei tempi di baldoria

Dolce felicità fatta di niente

Brindisi coi bicchieri colmi d’acqua

Al nostro amore povero e innocente

Negli occhi tuoi passavano

Una speranza, un sogno e una carezza

Avevi un nome che non si dimentica

Un nome lungo e breve: Giovinezza

Il mio piccino

In un mio vecchio libro di latino

Ha trovato — indovina — una pansè

Perchè negli occhi mi tremò una lacrima?

Chissà, chissà perchè!

E gli anni e i giorni passano

Eguali e grigi con monotonia

Le nostre foglie più non rinverdiscono

Signorinella, che malinconia!

Tu innamorata e pallida

Più non ricami innanzi al tuo telaio

Io qui son diventato il buon Don Cesare

Porto il mantello a ruota e fo il notaio

Mentre lontana

Mentre ti sento, suona la campana

Della piccola chiesa del Gesu

E nevica, vedessi come nevica:

Ma tu, dove sei tu

bleke dame

Lief tegenover op de vijfde verdieping

Er is geen nacht dat ik niet van Napels droom

En ik ben er al twintig jaar weg van

Het sneeuwt in mijn land

De kerktoren is wit

Al het hout is veranderd in as

Ik heb het altijd koud en ik ben verdrietig en moe

Mijn lief, je weet het niet meer

Dan in afscheid nemen

Je stopt een viooltje in mijn knoopsgat

Toen zei je met trillende stem tegen me:

Vergeet me niet

Goede tijden van feestvreugde

Zoet geluk gemaakt van niets

Toast met glazen vol water

Aan onze arme en onschuldige liefde

In jouw ogen zijn ze voorbij

Een hoop, een droom en een liefkozing

Je had een naam die je niet snel zult vergeten

Een lange en korte naam: Jeugd

Mijn kleine

In een oud Latijns boek van mij

Hij vond - raad eens - een viooltje

Waarom trilde er een traan in mijn ogen?

Wie weet, wie weet waarom!

En de jaren en dagen gaan voorbij

Gelijk en grijs met eentonigheid

Onze bladeren zijn niet meer groen

Mevrouw, wat een melancholie!

Jij bent verliefd en bleek

Je borduurt niet meer voor je weefgetouw

Hier ben ik de goede Don Cesare geworden

Ik draag een mantel en ik ben notaris

terwijl ver weg

Terwijl ik je hoor, gaat de bel

Van de kleine kerk van de Gesu

En het sneeuwt, als je kon zien hoe het sneeuwt:

Maar jij, waar ben je?