The Wreath and the Follower - Capstan

You belong in Austin

It’s where your heart’s always been

You said I never paid attention but I was listening

Every word still resonates

Your sense of fear, your sins and faith

And all you wish you could embrace

Were we a step or an escape?

Well maybe I was wrong

But maybe you were too

It’s just the self-destructive system that we both fell into

Symbiotic in nature with nothingness to give

Blind eyes see no perspective

Left yourself in Portland

Or what portions you had left

So damaged and it’s obvious

Destruction craves an audience

And I swear that you need help but won’t accept it

Though it kills to know I can’t give it

I’ve done everything but admit that

It’s just as much on me

Maybe I was wrong

But we both know you were too

It’s the fucked up situations that you always pulled me into

Symbiotic in nature with nothingness to give

Blind eyes see no perspective

But that night you lit up my eyes like a field of fireflies

And in that brief moment I could see that I was blinded by my inconsistencies

I felt my chest decompress

I laid the old me to rest

And as he haunts my dreams I’m not obsessed

I’m enlightened not blessed

Je hoort thuis in Austin

Het is waar je hart altijd is geweest

Je zei dat ik nooit oplette, maar ik luisterde

Elk woord resoneert nog steeds

Je gevoel van angst, je zonden en geloof

En alles wat je zou willen omarmen

Waren we een stap of een ontsnapping?

Misschien had ik het mis

Maar misschien was jij dat ook

Het is gewoon het zelfdestructieve systeem waar we allebei in zijn gevallen

Symbiotisch van aard met niets te geven

Blinde ogen zien geen perspectief

Jezelf achtergelaten in Portland

Of welke porties je nog over had

Zo beschadigd en het is duidelijk

Vernietiging hunkert naar een publiek

En ik zweer dat je hulp nodig hebt, maar die niet accepteert

Hoewel het dodelijk is om te weten dat ik het niet kan geven

Ik heb alles gedaan, behalve dat toegeven

Het is net zo goed van mij

Misschien zat ik fout

Maar we weten allebei dat jij dat ook was

Het zijn de klote situaties waar je me altijd in meesleepte

Symbiotisch van aard met niets te geven

Blinde ogen zien geen perspectief

Maar die nacht verlichtte je mijn ogen als een veld van vuurvliegjes

En op dat korte moment kon ik zien dat ik verblind was door mijn inconsistenties

Ik voelde hoe mijn borst decomprimeerde

Ik legde de oude ik te rusten

En terwijl hij mijn dromen achtervolgt, ben ik niet geobsedeerd

Ik ben verlicht, niet gezegend