The Death of an Illusion - Capstan

I once heard my mother say that heaven isn’t really so far away but recently

somethings changed in me and I know this will kill her but I’ll have to

disagree

Because I’ve grown tired of the stained-glass and ceiling tiles,

prescription pills and the blind faith trials.

It’s genocide in a different

style

I won’t ask for forgiveness.

I won’t ask for forgiveness.

I’m no longer afraid

Because I’ve found faith in myself and the people I love.

Not through

medication or forgiveness from above.

Left in the dark with no divine light.

Only helping hands and my own will to fight

With experience we unearth the roots to grow.

At one point in time our rope

ends or unwinds and leaves your mind tangled and closed.

Role searching,

it’s what defeats and mangles most.

But what keeps your heart soul surfing

lends to living on as ghosts

Maybe we’re not all living in hell but we’ve been conditioned to live in a

prison cell.

Hide me from whatever concept this instills or hang me from the

rafters of this people mill

Death is an architect.

It’s shaping days and taking names through heart attacks

and common disconnects

And at least I can say I’ll be ready for it

Ik heb mijn moeder eens horen zeggen dat de hemel niet zo ver weg is, maar onlangs

er is iets in mij veranderd en ik weet dat dit haar zal doden, maar ik zal moeten

het oneens zijn

Omdat ik moe ben geworden van de glas-in-lood- en plafondtegels,

voorgeschreven pillen en de blinde geloofsbeproevingen.

Het is genocide in een andere

stijl

Ik zal niet om vergeving vragen.

Ik zal niet om vergeving vragen.

Ik ben niet langer bang

Omdat ik vertrouwen heb gevonden in mezelf en de mensen van wie ik hou.

niet door

medicatie of vergeving van bovenaf.

In het donker achtergelaten zonder goddelijk licht.

Alleen helpende handen en mijn eigen wil om te vechten

Met ervaring ontrafelen we de wortels om te groeien.

Op een bepaald moment ons touw

eindigt of ontspant en laat je geest verward en gesloten.

Rol zoeken,

het is wat het meest verslaat en verminkt.

Maar wat houdt je hart ziel aan het surfen?

leent om voort te leven als geesten

Misschien leven we niet allemaal in de hel, maar we zijn geconditioneerd om in een

gevangeniscel.

Verberg me voor welk concept dit ook is, of hang me aan de

spanten van dit volk frezen

De dood is een architect.

Het vormt dagen en neemt namen door hartaanvallen

en veel voorkomende verbroken verbindingen

En ik kan tenminste zeggen dat ik er klaar voor ben