Вы слышите, грохочут сапоги - Булат Окуджава

Вы слышите, грохочут сапоги, и птицы ошалелые летят.

И женщины глядят из-под руки, вы поняли, куда они глядят?

Вы слышите, грохочет барабан?

Солдат, прощайся с ней, прощайся с ней.

Уходит взвод в туман, в туман, в туман.

А прошлое ясней, ясней, ясней.

А где же наше мужество, солдат, когда мы возврящаемся назад?

Его, наверно, женщины крадут, и, как птенца, за пазуху кладут.

А где же наши женщины, дружок, когда вступаем мы на свой порог?

Они встречают нас и вводят в дом, а в нашем доме пахнет воровством.

А мы рукой на прошлое вранье, а мы с надеждой в будущее, в свет.

А по полям жиреет воронье, а по пятам война грохочет вслед…

И снова переулком сапоги, и птицы ошалелые летят.

И женщины глядят из-под руки, в затылки наши круглые глядят…

Je hoort het gerommel van laarzen en de gekke vogels vliegen.

En vrouwen kijken van onder de arm, begrijp je waar ze naar kijken?

Hoor je de trommel brullen?

Soldaat, zeg vaarwel tegen haar, zeg vaarwel tegen haar.

Het peloton gaat de mist in, de mist in, de mist in.

En het verleden is duidelijker, duidelijker, duidelijker.

En waar is onze moed, soldaat, als we terugkeren?

Waarschijnlijk stelen vrouwen het, en als een kuiken stoppen ze het in hun boezem.

En waar zijn onze vrouwen, mijn vriend, als we onze deur binnenkomen?

Ze ontmoeten ons en nemen ons mee naar binnen, en ons huis ruikt naar diefstal.

En we hebben de hand op de leugens uit het verleden, en we zijn hoopvol voor de toekomst, voor het licht.

En de kraaien worden dik over de velden, en op de hielen van de oorlog rommelt na ...

En nogmaals, laarzen steken de steeg over en gekke vogels vliegen.

En vrouwen kijken van onder de arm, kijken in de achterkant van onze ronde hoofden ...