Песенка о пехоте - Булат Окуджава

Простите пехоте, что так неразумна бывает она.

Всегда мы уходим, когда над Землею бушует весна.

И шагом неверным, по лестничке шаткой, спасения нет.

Лишь белые вербы, как белые сестры глядят тебе вслед.

Лишь белые вербы, как белые сестры глядят тебе вслед.

Не верьте погоде, когда затяжные дожди она льет,

Не верьте пехоте, когда она бравые песни поет,

Не верьте, не верьте, когда по садам закричат соловьи.

У жизни со смертью еще не окончены счеты свои.

Нас время учило, живи по привальному, дверь отворя.

Товарищ мужчина, как все же заманчива должность твоя,

Всегда ты в походе, и только одно отрывает от сна —

Куда ж мы уходим, когда за спиною бушует весна?..

Vergeef de infanterie dat ze zo onredelijk zijn.

We vertrekken altijd als de lente over de aarde raast.

En met een verkeerde stap, op een wankele ladder, is er geen redding.

Alleen witte wilgen, zoals witte zussen, zorgen voor je.

Alleen witte wilgen, zoals witte zussen, zorgen voor je.

Vertrouw het weer niet als het hevig regent,

Geloof de infanterie niet als ze dappere liedjes zingt,

Geloof niet, geloof niet, wanneer nachtegalen huilen door de tuinen.

Het leven met de dood is nog niet klaar met zijn rekeningen.

De tijd heeft ons geleerd, leef in vrede, open de deur.

Kameraad man, hoe verleidelijk is uw standpunt,

Je bent altijd aan het wandelen, en er is maar één ding dat je uit je slaap haalt -

Waar gaan we heen als de lente achter ons raast?...