Старая солдатская песня - Булат Окуджава

Отшумели песни нашего полка,

Отзвенели звонкие копыта,

Пулями пробито днище котелка,

Маркитантка юная убита.

Нас осталось мало — мы, да наша боль.

Нас — немного и врагов — немного.

Живы мы, покуда, фронтовая голь,

А погибнем — райская дорога.

Руки — на затворе, голова в тоске,

А душа уже взлетела, вроде,

Для чего мы пишем кровью на песке?

Наши письма не нужны природе.

Спите себе, братцы, все придет опять.

Новые родятся командиры,

Новые солдаты будут получать

Вечные казенные квартиры.

Спите себе, братцы, все вернется вновь,

Все должно в природе повториться,

И слова, и пули, и любовь, и кровь,

Времени не будет помириться.

De liederen van ons regiment waren luidruchtig,

Bellende hoeven klonken

Kogels doorboorden de bodem van de pot,

De jonge marketeer werd vermoord.

Er zijn er nog maar weinig van ons - wij, ja, onze pijn.

We zijn met weinigen en vijanden zijn er met weinig.

We leven, zolang het eerstelijnsdoel,

En we zullen vergaan - een hemelse weg.

Handen op de sluiter, hoofd in angst,

En de ziel is al vertrokken, zoals,

Waarom schrijven we met bloed op het zand?

Onze brieven zijn van nature niet nodig.

Slaap voor jezelf, broeders, alles komt weer.

Nieuwe commandanten zullen worden geboren,

Nieuwe soldaten zullen ontvangen

Eeuwige regering appartementen.

Slaap voor jezelf, broeders, alles komt weer terug,

Alles moet in de natuur worden herhaald,

En woorden, en kogels, en liefde, en bloed,

Er zal geen tijd zijn om te verzoenen.