На Сретенке ночной… - Булат Окуджава

На Сретенке ночной надежды голос слышен.

Он слаб и одинок, но сладок и возвышен.

Уже который раз он разрывает тьму…

И хочется верить ему.

Когда пройдет нужда за жизнь свою бояться,

Тогда мои друзья с прогулки возвратятся,

И расцветёт Москва от погребов до крыш…

Тогда опустеет Париж.

А если всё не так, а всё как прежде будет,

Пусть Бог меня простит, пусть сын меня осудит,

Что зря я распахнул напрасные крыла…

Что ж делать?

Надежда была.

Op Sretenka-nachthoop wordt een stem gehoord.

Hij is zwak en eenzaam, maar lief en subliem.

Opnieuw breekt hij de duisternis...

En ik wil hem geloven.

Wanneer de behoefte aan je leven voorbij is, om bang te zijn,

Dan komen mijn vrienden van de wandeling terug,

En Moskou zal bloeien van de kelders tot de daken...

Dan zal Parijs leeg zijn.

En als alles niet zo is, maar alles zal zijn zoals voorheen,

Moge God mij vergeven, moge mijn zoon mij veroordelen,

Dat ik tevergeefs mijn ijdele vleugels opende...

Wat moeten we doen?

Er was hoop.