Królestwo Niczyje - Blaze of Perdition

Oto twój raj, twa światłość fałszywa

W marności jestestwie stłamszona

W lustrzanym odbiciu twej chwały

Gnije owoc boskiego stworzenia

Tu trzecie oko wyrasta

Choć slepe, niegodne

Kuszących widoków

Zza cielesnych bram

Z każdą kroplą wciąż dalej

Głębiej, w tunelu bez światła

Z rozkoszą w męczarniach zaklętą

Skuszony syn wciąż niżej upada

Nie!

To nie jest koniec.

To nie czas ukojenia

Wypchnięty z błogiej otchłani

Spadłem na ziemię jak głaz

Zawieszony w prożni spłonąłem

Bezdymnym ogniem oczyszczon

By skrzydła ponownie rozpostrzeć

Jak feniks z popiołów znów wstać

Zbudzony ze snów o ciemności

Oślepiony przez moc ziemskich barw

Powracam, otumaniony

Okaleczony wciąż trwam

A w sercu żar na nowo się tli

choć skrzydła już postrzępione

Szpony i kły ostre jak nigdy

głęboko w twym sercu osiądą

Jam odwieczny wróg

Wróg ukryty

Duma, nieskrępowana i czysta

Bliznami pokryta

Ja maszeruję znów

Z szyderstwem w sercu się tli

Wężowym językiem na skórze wyryta

Wciąż uwięziony wśród kosmicznych praw

Wznoszę królestwo niczyje

Boże o tysiącu twarzy.

W każdą z nich pluję

Wiedząc że na nic moje starania

Gdy w pył się obróci pogardy żar

Gdy czarny blask beznadziei me czoło rozedrze

Zamknę przed tobą swe serce

Spłonę z cynicznym uśmiechem na ustach

Na zawsze odrzucając twój dar

Na górze.

Na dole.

Tu i poza

Dit is jouw paradijs, jouw valse licht

Ze wordt onderdrukt in ijdelheid

In het spiegelbeeld van uw glorie

De vrucht van Gods schepping rot

Hier groeit het derde oog

Hoewel blind, onwaardig

Verleidelijke uitzichten

Van achter de lichamelijke poorten

Nog steeds bij elke druppel

Dieper, in een tunnel zonder licht

Met verrukking betoverd in kwelling

De verleidde zoon valt steeds lager

Niet!

Dit is niet het einde.

Dit is geen troost

Uit de zalige afgrond geduwd

Ik viel op de grond als een rotsblok

Opgehangen in een vacuüm, ik was verbrand

Gezuiverd door rookloos vuur

Om mijn vleugels weer uit te spreiden

Als een feniks uit de as, sta weer op

Ontwaakt uit dromen van duisternis

Verblind door de kracht van aardse kleuren

Ik keer terug, versuft

Verlamd, ik blijf nog steeds

En in het hart gloeit de hitte weer

hoewel de vleugels al gerafeld zijn

Klauwen en hoektanden zo scherp als altijd

ze zullen zich diep in je hart nestelen

Ik ben de eeuwige vijand

verborgen vijand

Trots, onbelemmerd en puur

met littekens bedekt

Ik ben weer aan het marcheren

Hij smeult van spot in zijn hart

Met de tong van een slang op de huid gegraveerd

Nog steeds gevangen tussen kosmische wetten

Ik wek niemands koninkrijk op

God met duizend gezichten.

Ik spuug in elk van hen

Wetende dat mijn inspanningen voor niets waren

Wanneer de hitte van minachting in stof verandert

Wanneer de zwarte gloed van hopeloosheid mijn voorhoofd verscheurt

Ik zal mijn hart voor je sluiten

Ik zal branden met een cynische glimlach op mijn lippen

Voor altijd je geschenk afwijzen

Op de top.

Onderkant.

Hier en daarbuiten