Of No Light - Blaze of Perdition

Maybe we are the stars indeed

Gloriously burning with this stolen flame

Conceited in the streams of the self

To warm us up in our cold microcosmos

To find reason where there is none

And create the truth

Where even lie does not exist

To conform, adapt to the universe

That was never built for us

To conform, adapt to the universe

That does not care

Like every star we shall crumble

Under the weight of our own

And no shockwave shall follow

But merely a spark of dying hope

To kindle another flame

Another one to shine up high

And to wane

Over and over again

Paralyzed in blissful catatonia

I submit myself to this cosmic fate

Of constant fall from grace

Endless leap of faith

I refuse to know

What cannot be known

I reject wisdom of the earth

Over and over again

Only then I shall truly fly

Only then I shall truly burn

Wingless angel of the smokeless fire

Forever concealed, forever close

Host and parasite conjoined

In the cord of universal spine

Serpent coil, squirming in the trunk

of the tree of life

Deeper and deeper

I’m falling.

I’m drowning

And no one is coming

And nobody knows

I am the victim of

The curse of constant fall

Always deeper down

The tunnel of no light

We are but fallen stars

Hopelessly trying to rekindle the flame

Lost in the streams of the self

Yet it shall not warm us up

And reason shall not be found

Peace, comfort, reconciliation

Were never meant to come

Come for us

Like every star we shall crumble

Under the weight of our own

And no shockwave shall follow

But merely a spark of dying hope

To kindle another flame

Another one to shine up high

And to wane

I am the victim of

The curse of constant fall

Always deeper down

The tunnel of no light

Misschien zijn wij inderdaad de sterren

Glorieus brandend met deze gestolen vlam

Verwaand in de stromen van het zelf

Om ons op te warmen in onze koude microkosmos

Reden vinden waar er geen is

En creëer de waarheid

Waar zelfs leugen niet bestaat

Pas je aan het universum aan om je te conformeren

Dat is nooit voor ons gebouwd

Pas je aan het universum aan om je te conformeren

Dat maakt niet uit

Zoals elke ster zullen we afbrokkelen

Onder het gewicht van ons eigen gewicht

En er zal geen schokgolf volgen

Maar slechts een sprankje stervende hoop

Om nog een vlam te ontsteken

Nog eentje om hoog te schitteren

En om af te nemen

Opnieuw en opnieuw

Verlamd in gelukzalige katatonie

Ik onderwerp me aan dit kosmische lot

Van constante val uit de gratie

Eindeloze geloofssprong

Ik weiger het te weten

Wat niet bekend kan zijn

Ik verwerp de wijsheid van de aarde

Opnieuw en opnieuw

Alleen dan zal ik echt vliegen

Alleen dan zal ik echt branden

Vleugelloze engel van het rookloze vuur

Voor altijd verborgen, voor altijd dichtbij

Gastheer en parasiet samengevoegd

In het snoer van de universele wervelkolom

Slangenspoel, kronkelend in de kofferbak

van de levensboom

Dieper en dieper

Ik val.

Ik verdrink

En er komt niemand

En niemand weet het

Ik ben het slachtoffer van

De vloek van constante val

Altijd dieper

De tunnel van geen licht

We zijn slechts gevallen sterren

Hopeloos proberen de vlam weer aan te wakkeren

Verloren in de stromen van het zelf

Toch zal het ons niet opwarmen

En de reden zal niet worden gevonden

Vrede, troost, verzoening

Waren nooit bedoeld om te komen

Kom voor ons

Zoals elke ster zullen we afbrokkelen

Onder het gewicht van ons eigen gewicht

En er zal geen schokgolf volgen

Maar slechts een sprankje stervende hoop

Om nog een vlam te ontsteken

Nog eentje om hoog te schitteren

En om af te nemen

Ik ben het slachtoffer van

De vloek van constante val

Altijd dieper

De tunnel van geen licht