When Mirrors Shatter - Blaze of Perdition

«One does not become enlightened by

imagining figures of light,

but by making the darkness conscious.»

On the golden throne of skulls

In the glass house of our dreams

Sits the one who rules it all

Oblivious, denied, forgotten

Self-appointed king

Hollow gaze of his tired eyes

Focused, on the mirrors on the walls

Drowning in reflections' endless maze

Restless, always searching for the I

Through the dusty libraries

Of ancestral wisdom

Through the riddles

Of suspected thruths

Diving

Into the black and back again

With hope there is no hope

Into the light to see there is none

No concession

Not a single spark to be found

«Who looks outside, dreams;

Who looks inside, awakes.»

Let him cry out loud in despair

Let him dance to his own requiem

Let the bow slit his wrists

As the violin weeps

Misguided by the ego’s treacherous call

Lost in the labyrinth of countless reveals

Rebutting themselves one after another

Disguided as promises of enlightenment

All I saw was nothing but madness

All we shall see is nothing but darkness

All we shall leave is nothing but failures

All we shall gain is nothing but faceless

For no ocean of stars awaits

Nor the womb of newborn possibilities

But the shattering mirror itself

Obscure void of misguided thoughts

When darkness is conscious

All horrors end

No figures of light

When mirrors shatter

«Men wordt niet verlicht door»

beelden van licht voorstellen,

maar door de duisternis bewust te maken.»

Op de gouden troon van schedels

In het glazen huis van onze dromen

Zit degene die alles regeert

Zich niet bewust, ontkend, vergeten

Zelfbenoemde koning

Holle blik van zijn vermoeide ogen

Gefocust, op de spiegels aan de muren

Verdrinken in het eindeloze doolhof van reflecties

Rusteloos, altijd op zoek naar de I

Door de stoffige bibliotheken

Van voorouderlijke wijsheid

Door de raadsels

Van vermoedelijke waarheden

Duiken

In het zwart en weer terug

Met hoop is er geen hoop

In het licht om te zien dat er geen is

Geen concessie

Geen enkel vonkje te vinden

«Wie naar buiten kijkt, droomt;

Wie naar binnen kijkt, ontwaakt.»

Laat hem hardop huilen van wanhoop

Laat hem dansen op zijn eigen requiem

Laat de boog zijn polsen doorsnijden

Zoals de viool weent

Misleid door de verraderlijke oproep van het ego

Verdwaald in het labyrint van talloze onthullingen

Ze weerleggen zichzelf de een na de ander

Misleid als beloften van verlichting

Ik zag alleen maar waanzin

Alles wat we zullen zien is niets dan duisternis

Alles wat we zullen achterlaten is niets anders dan mislukkingen

Alles wat we zullen winnen is niets anders dan gezichtsloos

Want er wacht geen oceaan van sterren

Noch de baarmoeder van pasgeboren mogelijkheden

Maar de verbrijzelende spiegel zelf

Onduidelijke leegte van misplaatste gedachten

Wanneer de duisternis bewust is

Alle verschrikkingen eindigen

Geen lichtfiguren

Wanneer spiegels breken