Detachment Brings Serenity - Blaze of Perdition

Another chain is broken,

another bridge on fire.

The further I go away from its warmth,

the more it feels like home.

In freezing serenity, alone I wander.

In freezing serenity, fire’s born anew.

Never back down they say, but to retreat does not mean to surrender.

For the fire needs air to burn to spread, its soothing blaze.

Years of levity, in denigrating dirt, created a layered husk,

ad it’s crumbling, with each passing day in blissful seclusion.

I can breath again, I am born anew,

rising up from the seeds I watered,

with my own tears,

with my own blood to fertilize this soil, once more.

From the distance I can see what was hidden behind the masks,

worn as a second skin.

All those layered faces,

all those hollow smiles to fight the shadows, cast by us.

To reach what we perceive as light.

To live the lie, to breath the lie.

To become the lie, in disguise.

I shall embrace the sun today, and steal the light away.

I shall turn the moon tonight, to reveal its lightless side.

Another the unbound.

Another idea, burning down.

The deeper I go,

destination — south.

The more it feels like home, in isolation profound,

facing the mirror of the soul, the man shall take off his mask.

To stand alone in the light of the

stars, then the day shall turn to night,

and the moon shall replace the sun,

in the darkness I shall find

a piece of mind I have lost

Then the night shall turn to day,

the sun shall rise to lead us again.

I remain detached in serenity,

within the Devil’s womb.

I remain detached in serenity,

holding hands with my own god.

Er is weer een ketting gebroken,

een andere brug in brand.

Hoe verder ik wegga van zijn warmte,

hoe meer het als thuis voelt.

In ijskoude sereniteit, alleen dwaal ik rond.

In ijskoude sereniteit wordt vuur opnieuw geboren.

Nooit terugdeinzen zeggen ze, maar terugtrekken betekent niet overgeven.

Want het vuur heeft lucht nodig om zich te verspreiden, het is een rustgevende gloed.

Jaren van lichtzinnigheid, in het denigreren van vuil, creëerden een gelaagde schil,

ad het is aan het afbrokkelen, met elke dag die voorbijgaat in zalige afzondering.

Ik kan weer ademen, ik ben opnieuw geboren,

opstaan ​​uit de zaden die ik water heb gegeven,

met mijn eigen tranen,

met mijn eigen bloed om deze grond opnieuw te bemesten.

Van ver kan ik zien wat er achter de maskers verborgen zat,

gedragen als een tweede huid.

Al die gelaagde gezichten,

al die holle glimlachen om de schaduwen te bestrijden, door ons geworpen.

Om te bereiken wat we als licht ervaren.

Om de leugen te leven, om de leugen te ademen.

Om de leugen te worden, vermomd.

Ik zal vandaag de zon omarmen en het licht wegnemen.

Ik zal vanavond de maan draaien om zijn lichtloze kant te onthullen.

Een andere de ongebonden.

Nog een idee, afbranden.

Hoe dieper ik ga,

bestemming — zuid.

Hoe meer het voelt als thuis, in diepe afzondering,

geconfronteerd met de spiegel van de ziel, zal de man zijn masker afzetten.

Om alleen te staan ​​in het licht van de

sterren, dan zal de dag in nacht veranderen,

en de maan zal de zon vervangen,

in de duisternis zal ik vinden

een gemoedsrust die ik kwijt ben

Dan zal de nacht in dag veranderen,

de zon zal opgaan om ons weer te leiden.

Ik blijf onthecht in sereniteit,

in de baarmoeder van de duivel.

Ik blijf onthecht in sereniteit,

hand in hand met mijn eigen god.