Никогда не разговаривай с мертвецами - Billy's Band

Рассвет, каждый рассвет, скрип ворот прощального зала,

Каждый день звон ключей, и свет ламп неземного начала…

Тишина, никого, и когда людей соберет природа, —

Будет тихо, и так каждый раз, каждый день, год от нового года.

Ходил по пустым коридорам, и слушал свои шаги,

Разговаривал сам с собою, — больше не с кем здесь говорить.

Курил папиросы, вдыхая дым пополам с воздухом мертвых, затхлым,

Курил и стряхивал пепел в гробы, сам самому понятный.

А потом снова взгляды, кричащие болью, молящие, а еще испуганные,

Приторный запах последних роз, и пластмассы — цветов искусственных,

Никому не нужна святая вода, чище слезы!

Болью святых радовать!

И не было мученников смиренней, и некому в глаза заглядывать.

И вдруг, простыми такими словами, вспомнилась фраза из фильма одна:

НИКОГДА не разговаривай с мертвецами, если не хочешь сойти с ума!

И стало понятно, — уже сошел.

Стоял в стороне, улыбаясь.

Этот странный дом, где ему хорошо, каждый день, каждый век умиралось…

Dageraad, elke dageraad, het kraken van de poorten van de afscheidszaal,

Elke dag het gerinkel van sleutels en het licht van lampen van een onaards begin...

Stilte, niemand, en als de natuur mensen verzamelt, -

Het zal stil zijn, en dus elke keer, elke dag, jaar na nieuwjaar.

Ik liep door lege gangen en luisterde naar mijn stappen,

Ik heb tegen mezelf gepraat - er is hier niemand anders om mee te praten.

Hij rookte sigaretten, inhaleerde de rook in tweeën met de lucht van de doden, muf,

Hij rookte en schudde de as in doodskisten, wat hij zelf begreep.

En dan weer de blikken, schreeuwend van pijn, smekend en ook bang,

De muffe geur van de laatste rozen, en plastic - kunstbloemen,

Niemand heeft heilig water nodig, zuiverder dan tranen!

Verheug u in de pijn van de heiligen!

En er waren geen nederige martelaren meer, en er was niemand om in de ogen te kijken.

En plotseling, in zulke eenvoudige woorden, herinnerde ik me een zin uit de film:

Praat NOOIT met dode mensen, tenzij je gek wilt worden!

En het werd duidelijk - hij was al weg.

Glimlachend stond hij opzij.

Dit vreemde huis, waar hij zich goed voelt, elke dag, elke eeuw, stierf hij...