Не верь мужикам - Billy's Band

Это случилось в центре, на улице Роз

Осенней темной ночью, я был полон слез,

Я бродил по тротуарам, пугаясь собственной тени,

И я курил как дизель, и дрожали колени…

Мои шаги были реквиемом, мой голос воем,

Я знал, что все это будет, но не знал, что так скоро,

И я совсем не хотел возвращаться домой

И напоил двух проституток с Малой Морской…

Когда я увидил лицо одной из них в отражениии зеркала гардероба,

Эти глаза белые, зрачки — точки, в голосе — тревога,

Мне показалось, то ли померещилось, ничего не понимаю,

Она сказала: «Я тоже не знаю, откуда тебя знаю…»

Мы долго сидели в баре, «красотки» пили джин,

На нас уже косился непонятный господин,

Так, болтали ни о чем, да и не болтали особенно, но все же

И, невзначай, узнал от них я случай один (о, Боже…)

Была у них подруга по имени Кристель…

(Имя, конечно, странное, как у булочки, с темной улочки),

Какой-то странный миллионер поселил ее в отель,

Кувыркаясь в лимузине и утопая в кокаине,

К утру сменила стоптанные туфли на Балдинини.

Она умирала от любви, просто дохла от счастья,

А в золотистых облаках таилось ненастье,

«Это мой принц!!!" — кричала она,

«Тот единственный, которого я столько ждала!!!»

Ее обнаружили мертвой в одном из номеров,

Лежащей в луже крови, в колыбели из ковров,

И на надгробье глаза ее и век не устанут

Кричать: «Не верь мужикам, все равно обманут!»

Het gebeurde in het centrum, op Rose Street

Op een donkere herfstnacht was ik vol tranen,

Ik dwaalde over de trottoirs, bang voor mijn eigen schaduw

En ik rookte als een diesel, en mijn knieën trilden...

Mijn stappen waren een requiem, mijn stem was een gehuil

Ik wist dat dit alles zou zijn, maar ik wist niet dat zo snel,

En ik wilde helemaal niet naar huis

En hij liet twee prostituees uit Malaya Morskaya drinken...

Toen ik het gezicht van een van hen in de weerspiegeling van de kleerkastspiegel zag,

Deze ogen zijn wit, de pupillen zijn stippen, er is angst in de stem,

Het leek alsof ik me verbeeldde, ik begrijp niets,

Ze zei: "Ik weet ook niet hoe ik jou ken..."

We hebben lang aan de bar gezeten, de "beauties" dronken gin,

Een onbegrijpelijke heer keek ons ​​al spottend aan,

Dus ze praatten over niets, en niet speciaal, maar toch

En toevallig leerde ik van hen één geval (oh, God ...)

Ze hadden een vriend genaamd Christelle...

(De naam is natuurlijk vreemd, als een broodje uit een donkere straat),

Een vreemde miljonair stopte haar in een hotel

Tuimelen in een limousine en verdrinken in cocaïne

Tegen de ochtend verwisselde ze haar versleten schoenen voor Baldinini.

Ze stierf van liefde, ze stierf gewoon van geluk,

En in de gouden wolken loerde slecht weer,

"Dit is mijn prins!!!" schreeuwde ze,

"Degene waar ik zo lang op heb gewacht!!!"

Ze werd dood gevonden in een van de kamers,

Liggend in een plas bloed, in een wieg van tapijten,

En op de grafsteen zullen haar ogen en oogleden niet moe worden

Schreeuwen: "Vertrouw de boeren niet, ze zullen je toch bedriegen!"