October Song - Bert Jansch

I’ll sing you this October song,

Oh, there is no song before it.

The words and tune are none of my own,

For my joys and sorrows bore it.

Beside the sea

The brambly briars in the still of evening,

Birds fly out behind the sun,

And with them I’ll leavng.

The fallen leaves that jewel the ground,

They know the art of dying,

And leave with joy their glad gold hearts,

In the scarlet shadows lying.

When hunger calls my footsteps home,

The morning follows after,

I swim the seas within my mind,

And the pine-trees laugh green laughter.

I sed to search for happiness,

And I used to follow pleasure,

But I found a door behind my mind,

And that’s the greatest treasure.

For rulers like to lay down laws,

And rebels like to break them,

And the poor priests like to walk in chains,

And God likes to forsake the.

I met a man whose name was Time,

And he said, «I must be goin,»

But just how long that was,

I have no way of knowing.

Sometimes I want to murder time,

Sometimes when my heart’s aching,

But mostly I just stroll along,

The path that he is taking.

Ik zing dit oktoberlied voor je,

Oh, er staat geen nummer voor.

De woorden en de melodie zijn niet van mij,

Want mijn vreugde en verdriet droegen het.

Naast de zee

De braamstruiken in de stilte van de avond,

Vogels vliegen uit achter de zon,

En met hen vertrek ik.

De gevallen bladeren die de grond sieren,

Ze kennen de kunst van het sterven,

En verlaat met vreugde hun blije gouden harten,

In de scharlaken schaduwen liggen.

Wanneer honger mijn voetstappen naar huis roept,

De ochtend volgt daarna,

Ik zwem de zeeën in mijn gedachten,

En de pijnbomen lachen groen gelach.

Ik sed om te zoeken naar geluk,

En ik volgde plezier,

Maar ik vond een deur achter mijn geest,

En dat is de grootste schat.

Want heersers stellen graag wetten vast,

En rebellen breken ze graag,

En de arme priesters lopen graag in ketenen,

En God verzaakt graag.

Ik ontmoette een man wiens naam Time was,

En hij zei: "Ik moet gaan",

Maar hoe lang dat was,

Ik kan het niet weten.

Soms wil ik de tijd doden,

Soms als mijn hart pijn doet,

Maar meestal wandel ik gewoon langs,

Het pad dat hij neemt.