La ligne droite - Georges Moustaki, Barbara

Je ne t’attends pas au bout d’une ligne droite:

Tu sais, il faudra faire encore des détours

Et voir passer des jours et des jours

Mais sans que rien ne vienne éteindre notre hâte

Il pleut chez moi, chez toi le soleil est de plomb

Quand pourrons-nous enfin marier nos saisons?

Quand pourrons-nous rentrer ensemble à la maison?

Nous avons le temps, mais pourquoi est-ce si long?

Tes habits porteront des traces de poussière

Et le parfum fang des amours passagères

Qui t’ont rendu parfois l’absence plus légère

A l’aube de mes nuits blanches et solitaires

Oh, moi, mon cher amour, bien sûr jai eu des hommes

Qui m’ont rendu la vie un peu moins monotone

Et m’aident à supporter l’hiver après l’automne

Et les silences obstinés du téléphone

On ne s’attend pas au bout d’une ligne droite:

Tu sais, il faudra faire encore des détours

Et voir passer des jours et des jours

Mais sans que rien ne vienne éteindre notre hâte

Nous nous raconterons nos triomphes et nos fêtes

Mais comment s’avouer nos superbes défaites

Nos doutes répétés, nos angoisses secrètes?

Et s’accroche à chaque pensée, à chaque geste

Un jour, tu seras au bout de mes voyages

Un jour, tu viendras malgré tous les détours

Nous dormirons ensemble et nous ferons l’amour

Dans un monde réinventé à notre image

Ik verwacht je niet aan het einde van een rechte lijn:

Weet je, er zijn meer omwegen nodig

En zie dagen en dagen voorbij gaan

Maar met niets om onze haast te blussen

Het regent bij mij thuis, bij jou thuis schijnt de zon

Wanneer kunnen we eindelijk onze seizoenen trouwen?

Wanneer kunnen we samen naar huis?

We hebben tijd, maar waarom duurt het zo lang?

Je kleding zal sporen van stof dragen

En de hoekige geur van vluchtige liefdes

Die je afwezigheid soms lichter maakte

Bij het aanbreken van mijn slapeloze en eenzame nachten

Oh, ik, mijn liefste, natuurlijk had ik mannen

Wie heeft mijn leven een beetje minder eentonig gemaakt

En help me de winter te doorstaan ​​na de herfst

En de hardnekkige stiltes van de telefoon

Je verwacht niet het einde van een rechte lijn:

Weet je, er zijn meer omwegen nodig

En zie dagen en dagen voorbij gaan

Maar met niets om onze haast te blussen

We vertellen elkaar onze triomfen en onze vieringen

Maar hoe onze geweldige nederlagen toe te geven?

Onze herhaalde twijfels, onze geheime zorgen?

En klampt zich vast aan elke gedachte, elke beweging

Op een dag ben je aan het einde van mijn reizen

Op een dag kom je ondanks alle omwegen

We slapen samen en bedrijven de liefde

In een wereld opnieuw uitgevonden naar ons beeld