Семь морей - Артур Беркут

Старый дом на горе, журавлиная стая —

Все, что было у нас, будем помнить всегда.

Память — странная вещь.

Кое-что исчезает,

Но в душе остаются люди и города.

Проплывем семь морей, где-то в каждом причалив,

Только вверх и вперед, проложив свой маршрут.

Проплывем семь морей, но вернемся к началу,

В тот родной уголок, где нас любят и ждут.

Навсегда сберегу песни и перекрестки,

Крик младенца и звон колокольный с утра,

И росу на траве, ветер свежий и хлесткий,

Бесконечное счастье от любви и добра.

Теплый дождь на заре пробежится по лужам,

И рассыплются звезды порою ночной.

Этот сказочный мир для того-то и нужен,

Чтобы жизнь просыпалась с каждой новой весной.

Een oud huis op een berg, een zwerm kraanvogels -

Alles wat we hadden, zullen we altijd onthouden.

Geheugen is een vreemd iets.

Er verdwijnt iets

Maar mensen en steden blijven in de ziel.

Laten we de zeven zeeën bevaren, ergens in elke zeeën aanmeren,

Alleen omhoog en vooruit, je route uitstippelend.

Laten we de zeven zeeën bevaren, maar terug naar het begin,

Naar die inheemse hoek waar we geliefd en verwacht worden.

Ik zal voor altijd liedjes en kruispunten bewaren,

Het gehuil van een baby en het luiden van klokken in de ochtend,

En dauw op het gras, de wind is fris en bijtend,

Eindeloos geluk door liefde en vriendelijkheid.

Warme regen bij zonsopgang zal door de plassen stromen,

En 's nachts zullen de sterren soms afbrokkelen.

Daar is deze sprookjeswereld voor,

Zodat het leven wakker wordt met elke nieuwe lente.