Chłodne I Dostojne Są Nasze Oblicza - Arkona

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

Chwile, które wciąż mogą nas zdradzić

Podróż, która prowadzi ku gwiazdom

Pozbawieni duszy, skazani na zniszczenie

Widnokręgiem są nam jak słońca obroty

Ale myśmy odnaleźli siebie

Przeszłość jest teraz częścią przyszłości

Otchłań, która przetrwała stworzenie

Nie ma odwrotu przed ostatnią misję

Nieskończona otchłań otwiera swoje bramy

Grotem błyskawicy przeszywa nasze ciała

Lodowate szepty palą naszą krew

Świat nasz pod całunem przerażenia legł

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

W konstelacji lodu prześwietlonej gwiezdnie

Każdy dzień tu długość ma wieczności

Na nasz żywot patrząc pobłażliwym okiem

Na krążące gwiazdy cicho spoglądając

Przyjaźnimy się z gwiezdnym pyłem

Oddychamy tu kosmicznym mrozem

Chłodny, nieruchomy jest nasz wieczny byt

Chłodne i dostojne są nasze oblicza …

Bo mało w nas blasku za to więcej nocy

Która nadchodzi na skrzydłach jej kruka

By znów spaść pyłem z jego czarnych piór

I okryć świat chłodem jego mrocznego spojrzenia

De eindeloze afgrond opent zijn poorten

Een bliksemschicht doorboort ons lichaam

IJzig gefluister verbrandt ons bloed

Onze wereld is gehuld in terreur

Want er is weinig licht in ons, maar meer nachten

Die komt op de vleugels van haar raaf

Om weer te vallen met het stof van zijn zwarte veren

En bedek de wereld met de koelte van zijn donkere blik

Momenten die ons nog kunnen verraden

Een reis die naar de sterren leidt

Beroofd van ziel, gedoemd tot vernietiging

De rotatie van de zon is onze horizon

Maar we vonden onszelf

Het verleden maakt nu deel uit van de toekomst

De afgrond die de schepping heeft overleefd

Er is geen weg meer terug voor de laatste missie

De eindeloze afgrond opent zijn poorten

Een bliksemschicht doorboort ons lichaam

IJzig gefluister verbrandt ons bloed

Onze wereld is gehuld in terreur

Want er is weinig licht in ons, maar meer nachten

Die komt op de vleugels van haar raaf

Om weer te vallen met het stof van zijn zwarte veren

En bedek de wereld met de koelte van zijn donkere blik

In het sterrenbeeld ijs sterrenhemel overbelicht

Elke dag hier is eeuwig

Met een toegeeflijke blik naar ons leven kijken

Stil starend naar de cirkelende sterren

We zijn vrienden met sterrenstof

We ademen hier kosmische vorst in

Koel, onbeweeglijk is ons eeuwige bestaan

Onze gezichten zijn koel en waardig ...

Want er is weinig licht in ons, maar meer nachten

Die komt op de vleugels van haar raaf

Om weer te vallen met het stof van zijn zwarte veren

En bedek de wereld met de koelte van zijn donkere blik