Où aller - Antoine Elie

J’savoure les plaintes au soleil

Paris me klaxonne

Paris me questionne sur l’avènement d’un roi du silence

Qu’elle trouve le sommeil ou qu’on me couronne

Ça s’ra pareil

Ma sentence à la une

Au silence de la lune, l’homme est léger;

le cœur est immense

Il chausse du 47…

Bref…

Jette-moi la première pierre

J’caillasse la Terre entière

J’vais tout jeter à la mer

J’vais nourrir les océans

Viens, c’est calme au fond du verre

Quand on n’a plus rien à faire

Quand on a goûté l’enfer, on n’a plus peur du néant

Un whisky sans glace !

Mon espèce est menacée pour des pièces entassées

Triste est la race, juste bonne à terrasser

N’en a jamais assez

On en fait trop mais le rétro s’est cassé

On n’apprend rien du passé

J’dresse un podium à la folie de l’homme

Sers-moi un rhum que j’oublie de trépasser

Rien à vous dire, j’me sens d’humeur à froisser

J’veux pas sourire j’ai les canines encrassées

Pas peur de mourir… J’me tiens droit, les doigts croisés

Mais où aller?

Où aller?

Du meilleur et du pire, devant moi j’en ai brassé

Rien à vous dire !

Allez oh, allez au diable !

Le temps m’assomme, c’est qu’la mort veut m’embrasser

Donc sers-moi un rhum, que j’oublie de trépasser

Le temps d’apprendre à vivre, il est déjà trop ivre

La fin du livre a brûlé

Et si la vie est rance: retour en enfance

C’est le dégel !

Un cœur de glace, il a des parents d’sel

Il chausse du 47…

Bref…

Moi, souffrir c’est de l’art

Un sourire sous mes larmes

J’mets le train d’la mort en rails

Mais sorti du souterrain…

Jette un soupir au départ

C’est tant mieux si ça répare

C’est tant pis, si c’est trop tard pour n’avoir eu mal de rien…

Un whisky sans glace !

Mon espèce est menacée pour des pièces entassées

Triste est la race, juste bonne à terrasser

N’en a jamais assez

On en fait trop mais le rétro s’est cassé

On n’apprend rien du passé

J’dresse un podium à la folie de l’homme

Sers-moi un rhum que j’oublie de trépasser

Rien à vous dire, j’me sens d’humeur à froisser

J’veux pas sourire j’ai les canines encrassées

Pas peur de mourir… J’me tiens droit, les doigts croisés

Mais où aller?

Où aller?

Du meilleur et du pire, devant moi j’en ai brassé

Rien à vous dire !

Allez oh, allez au diable !

Le temps m’assomme, c’est qu’la mort veut m’embrasser

Donc sers-moi un rhum, que j’oublie de trépasser

Ik geniet van de klachten in de zon

Paris toetert naar me

Paris stelt me ​​vragen over de komst van een koning van stilte

Laat haar in slaap vallen of ik word gekroond

Het zal hetzelfde zijn

Mijn kopzin

In de stilte van de maan is de mens licht;

het hart is enorm

Het is maat 47...

Kort…

Gooi me de eerste steen

Ik rock de hele aarde

Ik gooi het allemaal overboord

Ik zal de oceanen voeden

Kom, het is stil op de bodem van het glas

Als er niets meer te doen is

Als je de hel hebt geproefd, ben je niet langer bang voor het niets

Een whisky zonder ijs!

Mijn soort wordt bedreigd voor opgestapelde munten

Triest is de race, alleen goed om te doden

Kan er geen genoeg van krijgen

We doen te veel, maar de retro brak

We leren niets van het verleden

Ik hef een podium op voor de waanzin van de mens

Serveer me een rum die ik vergeet te overlijden

Niets om je te vertellen, ik voel me in de stemming om te beledigen

Ik wil niet lachen, mijn hoektanden zijn vies

Niet bang om te sterven... Ik sta rechtop, vingers gekruist

Maar waar naartoe?

Waar te gaan?

Van het beste en het slechtste, voor mijn ogen brouwde ik

Niets te vertellen!

Ga o, ga naar de hel!

De tijd slaat me neer, het is omdat de dood me wil kussen

Dus schenk me een rum, dat ik vergeet te overlijden

Tijd om te leren leven, hij is al te dronken

Het einde van het boek is gebrand

Wat als het leven ranzig is: terug naar de kindertijd?

Het is de dooi!

Een hart van ijs, hij heeft ouders van zout

Het is maat 47...

Kort…

Ik, lijden is kunst

Een glimlach onder mijn tranen

Ik zette de dodentrein op het goede spoor

Maar uit de ondergrondse...

Zucht bij het begin

Het is zoveel te beter als het oplost

Het is jammer als het te laat is om niets te hebben gekwetst...

Een whisky zonder ijs!

Mijn soort wordt bedreigd voor opgestapelde munten

Triest is de race, alleen goed om te doden

Kan er geen genoeg van krijgen

We doen te veel, maar de retro brak

We leren niets van het verleden

Ik hef een podium op voor de waanzin van de mens

Serveer me een rum die ik vergeet te overlijden

Niets om je te vertellen, ik voel me in de stemming om te beledigen

Ik wil niet lachen, mijn hoektanden zijn vies

Niet bang om te sterven... Ik sta rechtop, vingers gekruist

Maar waar naartoe?

Waar te gaan?

Van het beste en het slechtste, voor mijn ogen brouwde ik

Niets te vertellen!

Ga o, ga naar de hel!

De tijd slaat me neer, het is omdat de dood me wil kussen

Dus schenk me een rum, dat ik vergeet te overlijden