Nous liés - Antoine Elie

Fallait-il que le temps passe et, patiente menace

Me ronge sous le masque et, là, sous la surface

Me perce une crevasse au fond de la mémoire?

Au fond, je pêche au lasso;

il fait si noir

En moi, les couleurs passées

C'était marée basse

Le sel sur ta peau glacée

Lorsque je l’embrassais, puis toi, puis nous

Que jamais rien n’effacera oh…

Nous, que rien, non, jamais, rien n’effacera…

Nous liés, oubliés

Sous les flots du sablier

A regarder droit devant

Nous liés, oubliés

Sous les flots du sablier

A regarder droit devant

Aujourd’hui je me sens lassé

Ma vie dans la nasse d’un corps trop vieux, trop cassé

D'écharde en échasses, le monde me laisse passer

Feignant la grimace, me regardant faire face et

Faire semblant d’y croire, on y a pensé

Puis toussé la tasse… Une masse de rêves en fumée

De jours qui s’effacent et, enfin, mon cœur enlacé

Comme un enfant mort

Mon cœur vide et enlacé

Nous liés, oubliés

Sous les flots du sablier

A regarder droit devant

Nous liés, oubliés

Sous les flots du sablier

A regarder droit devant

Was het nodig dat de tijd verstrijkt en de patiënt dreigt?

Eet me onder het masker en daar onder de oppervlakte

Tranen een spleet diep in mijn geheugen?

Onderaan ben ik aan het lassoen;

het is zo donker

In mij de vervaagde kleuren

Het was eb

Het zout op je ijzige huid

Toen ik haar kuste, dan jij, dan wij

Dat niets ooit zal wissen oh...

Wij, die niets, nee, nooit, niets zal wissen...

We gebonden, vergeten

Onder de golven van de zandloper

Om recht vooruit te kijken

We gebonden, vergeten

Onder de golven van de zandloper

Om recht vooruit te kijken

Vandaag voel ik me moe

Mijn leven in de val van een te oud, te gebroken lichaam

Van splinter tot stelten, de wereld laat me passeren

Een grimas maken, kijken naar mijn gezicht en

Doe net alsof je het gelooft, we hebben erover nagedacht

Toen hoestte de beker... Een massa rokerige dromen

Van vervagende dagen en, eindelijk, mijn verstrengelde hart

Als een dood kind

Mijn lege en verstrengelde hart

We gebonden, vergeten

Onder de golven van de zandloper

Om recht vooruit te kijken

We gebonden, vergeten

Onder de golven van de zandloper

Om recht vooruit te kijken