Plus rien - Annie Villeneuve

Ce matin au réveil, dans le lite à peine froissé

J'étire ma solitude jusqu’au premier café

Pas de mot sur la table, pas de fleurs, de soleil

Ni de geste agréable pour me réconforter

On se croyait différents, à l’abri des lassitudes

Finalement comme les autres on perd de l’altitude

Le désamour, le désamour

Déserter la passion au fil des jours

De la démesure au néant, au bout des sentiments

Le désamour, le désamour

Dans son regard ne plus revoir le jour

Ne plus savoir se reconnaître, nous reconnaître

Ce matin au réveil, sans me dire un je t’aime

Oubliant de m’embrasser, tu me regardes à peine

Pressé de me quitter tu pars en coup de vent

Au milieu des colères que tu m’as balancées

Le désamour, le désamour

Déserter la passion au fil des jours

De la démesure au néant, au bout des sentiments

Le désamour, le désamour

Dans son regard ne plus revoir le jour

Ne plus savoir se reconnaître, nous reconnaître

On se croit toujours différents

Même si tout est perdu d’avance

Le désamour, le désamour

Déserter la passion au fil des jours

De la démesure au néant, au bout des sentiments

Le désamour, le désamour

Dans son regard ne plus revoir le jour

Ne plus savoir se reconnaître, nous reconnaître

Vanmorgen wakker worden in het nauwelijks verkreukelde bed

Ik rek mijn eenzaamheid uit tot de eerste koffie

Geen woord op tafel, geen bloemen, geen zon

Noch een aangenaam gebaar om me te troosten

We dachten dat we anders waren, veilig voor vermoeidheid

Eindelijk, net als de anderen, verliezen we hoogte

Ontgoocheling, ontgoocheling

Door de dagen heen passie verlaten

Van buitensporigheid tot niets, tot het einde van gevoelens

Ontgoocheling, ontgoocheling

In zijn blik om de dag nooit meer te zien

Niet meer weten hoe je elkaar moet herkennen, herken ons

Vanmorgen als ik wakker word, zonder me te vertellen dat ik van je hou

Vergeten me te kussen, je kijkt amper naar me

In een haast om me te verlaten vlieg je weg

In het midden van de driftbuien die je naar me gooide

Ontgoocheling, ontgoocheling

Door de dagen heen passie verlaten

Van buitensporigheid tot niets, tot het einde van gevoelens

Ontgoocheling, ontgoocheling

In zijn blik om de dag nooit meer te zien

Niet meer weten hoe je elkaar moet herkennen, herken ons

We denken altijd dat we anders zijn

Zelfs als alles bij voorbaat verloren is

Ontgoocheling, ontgoocheling

Door de dagen heen passie verlaten

Van buitensporigheid tot niets, tot het einde van gevoelens

Ontgoocheling, ontgoocheling

In zijn blik om de dag nooit meer te zien

Niet meer weten hoe je elkaar moet herkennen, herken ons