Unmasking the Imposters - Ancst

Suffocated and strangled by regulations

Stabbed in the back by the vultures of this bubble

Empty eyes that gaze through us

Mouths filled with shit, fiends where once where friends

Your desire, your childish conceptions

You envenom our minds with vanities

So cynic, so antiquated

There’s just black and white in your box of paints

How could I fall for these

Narrow-minded and crooked impostors?

How could I be so wrong?

There is nothing left for us except these broken dreams

Shitfaced tricksters that roam the fields where we belonged

Stuck in their vortex, doomed to know better

You arrogate to police our thoughts

You won’t tell me what is right or wrong

Two-faced hypocrite, your double-life betrays you

And unmasks the poser you are

Portrayal of society

You are a piece of shit

Fake and distorted

Self-exploiter, self-exposer

And as time goes by you will fade

Into oblivion, into nothingness

Verstikt en gewurgd door regels

In de rug gestoken door de gieren van deze bubbel

Lege ogen die door ons heen staren

Monden gevuld met stront, duivels waar ooit vrienden waren

Je verlangen, je kinderlijke opvattingen

Je vergiftigt onze geest met ijdelheden

Zo cynisch, zo ouderwets

Er zit gewoon zwart-wit in je verfdoos

Hoe kon ik voor deze vallen?

Bekrompen en kromme bedriegers?

Hoe kon ik het zo mis hebben?

Er is niets meer voor ons behalve deze gebroken dromen

Shitfaced bedriegers die door de velden zwerven waar we thuishoorden

Vast in hun draaikolk, gedoemd om beter te weten

Je arrogantie om onze gedachten te controleren

Je gaat me niet vertellen wat goed of fout is

Hypocriet met twee gezichten, je dubbelleven verraadt je

En ontmaskert de poser die je bent

Uitbeelding van de samenleving

Je bent een stuk stront

Nep en vervormd

Zelfuitbuiter, zelfonthuller

En naarmate de tijd verstrijkt, vervaag je

In de vergetelheid, in het niets