The Burden of Hope, Pt. II - Ancst

At the end of this dying storm we’ve just become strangers

And the fire that once purged the earth vanished and became obsolete

How time fades, like it was nothing

I descend from our heaven, the kingdom of our hearts

All that we had in common, a blast from the past

And so it ends, this golden time of affinity

Our bond, a fragile structure

I know you too well and still know nothing about you

Whatever happened to us, stored in our memories

I feel th wind in our hair, the moments when we were close

All these hours spent in unison

I never thought that I could be without you

And so we’ve reached the sky of our own demise

Everything I saw in you gone and lost forever

At the end of this dying storm we’ve just become strangers

And the fire that once purged the earth vanished and became obsolete

Aan het einde van deze stervende storm zijn we gewoon vreemden geworden

En het vuur dat ooit de aarde zuiverde, verdween en werd overbodig

Hoe de tijd verstrijkt, alsof het niets was

Ik daal af uit onze hemel, het koninkrijk van ons hart

Alles wat we gemeen hadden, een knaller uit het verleden

En zo eindigt het, deze gouden tijd van affiniteit

Onze band, een fragiele structuur

Ik ken je te goed en weet nog steeds niets van je

Wat ons ook is overkomen, opgeslagen in onze herinneringen

Ik voel de wind door ons haar, de momenten dat we dichtbij waren

Al deze uren samen doorgebracht

Ik had nooit gedacht dat ik zonder jou zou kunnen zijn

En dus hebben we de hemel van onze eigen ondergang bereikt

Alles wat ik in je zag, is verdwenen en voor altijd verloren

Aan het einde van deze stervende storm zijn we gewoon vreemden geworden

En het vuur dat ooit de aarde zuiverde, verdween en werd overbodig