Revelation of Deformity - Ancst

I try to stay alive in my concrete cell

No matter where I go, I feel hollow and alienated

Can’t cast off the shackles that bind me to this hell

There is no escape from your holding clutch

I once was bound to the promise of self-fulfillment

Now I am lost in the maze of shattered dreams

I have become an outcast, isolated in my realm

I dwell in disbelief, all alone and overwhelmed

A cell block that stretches for miles filled with empty eyes

Jammed together, human futility

Deformed and bloated, we pace the streets

Mangled and distorted, consumed by our needs

Forced to live in darkness, to devour their filth

Reigned by fear, we are dispensable, disposable, and irrelevant Human vermin

In search of life, we stumbled over existence

Bound to the gray, burst and drained

Self-regulated, fleshly machines, cursed to exist in their vacuum

I’m here to bury the splinters of myself

The abyss calls to me, I will descend

I walk these streets at night, endlessly

Released from all oaths, crippled by frailty

Can’t make sense of this, can’t make sense of me

I am a stranger to myself, drowned in misery

I have become an outcast, isolated in my realm

I dwell in disbelief, all alone and overwhelmed

Ik probeer in leven te blijven in mijn betonnen cel

Waar ik ook ga, ik voel me hol en vervreemd

Ik kan de ketenen die me aan deze hel binden niet afwerpen

Er is geen ontsnapping uit je vasthoudende koppeling

Ik was ooit gebonden aan de belofte van zelfvervulling

Nu ben ik verdwaald in het doolhof van verbrijzelde dromen

Ik ben een verschoppeling geworden, geïsoleerd in mijn rijk

Ik woon in ongeloof, helemaal alleen en overweldigd

Een celblok dat zich kilometers ver uitstrekt vol met lege ogen

Samen vastgelopen, menselijke zinloosheid

Misvormd en opgeblazen, ijsberen we door de straten

Verminkt en vervormd, verteerd door onze behoeften

Gedwongen om in duisternis te leven, om hun vuil te verslinden

Geregeerd door angst, zijn we overbodig, wegwerpbaar en irrelevant Menselijk ongedierte

Op zoek naar het leven struikelden we over het bestaan

Gebonden aan het grijs, barsten en leeglopen

Zelfregulerende, vleselijke machines, vervloekt om in hun vacuüm te bestaan

Ik ben hier om de splinters van mezelf te begraven

De afgrond roept naar mij, ik zal afdalen

Ik loop 's nachts eindeloos door deze straten

Bevrijd van alle eden, verlamd door kwetsbaarheid

Kan dit niet begrijpen, kan mij niet begrijpen

Ik ben een vreemde voor mezelf, verdronken in ellende

Ik ben een verschoppeling geworden, geïsoleerd in mijn rijk

Ik woon in ongeloof, helemaal alleen en overweldigd