Dysthymia - Ancst

We declare our downfall from the bottom of our abyss

We scream and we cry till these hearts stop beating

Ashes in our mouths and debris in our hands, we walk this empty road till the

bitter end

And nothing equals nothing, the value of our lives

We turn the light of day into eternal darkness, armed with our despair

We are cursed by our demons, chained to our husks

We stumble while we try to run, outrun ourselves

It is fear that drives us into ruin

Traumatized by everything we hold so dear

And nothing equals nothing, the value of our lives

Preoccupied, we watch the world burn to ash as we cheer and salt it with a

pinch of scorn

From our deathbeds we imprecate all you fools

To our heresy!

To our demise!

To our demise!

To our demise!

To our demise!

To our demise!

To our demise!

To our demise!

We verklaren onze ondergang vanaf de bodem van onze afgrond

We schreeuwen en we huilen tot deze harten stoppen met kloppen

As in onze mond en puin in onze handen, we lopen deze lege weg tot de

bittere einde

En niets is gelijk aan niets, de waarde van ons leven

We veranderen het licht van de dag in eeuwige duisternis, gewapend met onze wanhoop

We zijn vervloekt door onze demonen, geketend aan onze kaf

We struikelen terwijl we proberen te rennen, ontlopen onszelf

Het is angst die ons naar de ondergang drijft

Getraumatiseerd door alles wat ons zo dierbaar is

En niets is gelijk aan niets, de waarde van ons leven

Gepreoccupeerd, we kijken hoe de wereld tot as verbrandt terwijl we juichen en het zout met een

snufje minachting

Vanaf ons sterfbed verheerlijken we jullie dwazen

Op onze ketterij!

Tot onze ondergang!

Tot onze ondergang!

Tot onze ondergang!

Tot onze ondergang!

Tot onze ondergang!

Tot onze ondergang!

Tot onze ondergang!