Поезд - Александр Шульгин, Алевтина

Я тихо сяду в поезд, идущий на Восток.

Поезд зовётся «Совесть», поезд тот одинок.

Сама себе попутчик в далёкие края,

Вот подвернулся случай и в пассажирах я.

Припев:

Поезд на Восток и за окнами мелькают снова города.

Через весь Урал, сквозь сибирскую тайгу.

Только дай мне срок я отдам тебе долги, моя страна,

Я, ведь дочь твоя, я иначе не могу.

Тук-тук стучат колёса в такт сердца моего

И больше нет вопросов помимо одного.

Кто я?

Зачем я еду?

Этот ли поезд мой?

Это ль моя победа?

Победа над собой.

Припев:

Поезд на Восток и за окнами мелькают снова города.

Через весь Урал, сквозь сибирскую тайгу.

Только дай мне срок я отдам тебе долги, моя страна,

Я, ведь дочь твоя, я иначе не могу.

Поезд на Восток и за окнами мелькают снова города.

Через весь Урал, сквозь сибирскую тайгу.

Только дай мне срок я отдам тебе долги, моя страна,

Я, ведь дочь твоя, я иначе не могу.

Ik stap rustig in de trein naar het Oosten.

De trein heet "Conscience", die trein is eenzaam.

Haar eigen metgezel naar verre landen,

Toen dook de zaak op en was ik een passagier.

Refrein:

De trein naar het oosten en steden flitsen weer buiten de ramen.

Door de hele Oeral, door de Siberische taiga.

Geef me een deadline, ik zal je terugbetalen, mijn land,

Ik ben immers je dochter, ik kan niet anders.

Klop-klop wielen kloppen op het ritme van mijn hart

En er zijn geen vragen meer dan één.

Wie ben ik?

Waarom ga ik?

Is deze trein van mij?

Is dit mijn overwinning?

Overwinning op jezelf.

Refrein:

De trein naar het oosten en steden flitsen weer buiten de ramen.

Door de hele Oeral, door de Siberische taiga.

Geef me een deadline, ik zal je terugbetalen, mijn land,

Ik ben immers je dochter, ik kan niet anders.

De trein naar het oosten en steden flitsen weer buiten de ramen.

Door de hele Oeral, door de Siberische taiga.

Geef me een deadline, ik zal je terugbetalen, mijn land,

Ik ben immers je dochter, ik kan niet anders.