Сияла ночь - Александр Малинин

Сияла ночь, луной был полон сад,

Сидели мы с тобой в гостиной без огней.

Рояль был весь раскрыт, и струны в нем дрожали,

Как и сердца у нас за песнею твоей.

Ты пела, до зари в слезах изнемогая,

Что ты одна любовь, что нет любви иной.

И так хотелось жить, чтоб звука не роняя,

Тебя любить, обнять и плакать над тобой.

Прошли года томительно и скучно.

И вот в тиши ночной твой голос слышу вновь.

И веет, как тогда, во вздохах этих звучных,

Что ты одна вся жизнь, что ты одна любовь.

Что нет обид судьбы и сердца жгучей муки,

А жизни нет конца, и цели нет иной,

Как только веровать в рыдающие звуки,

Тебя любить, обнять и плакать над тобой.

Что нет обид судьбы и сердца жгучей муки,

А жизни нет конца, и цели нет иной,

Как только веровать в рыдающие звуки,

Тебя любить, обнять и плакать над тобой.

De nacht scheen, de tuin was vol maan,

We zaten bij jou in de woonkamer zonder licht.

De piano stond helemaal open en de snaren erin trilden,

Like ons hart voor je lied.

Je zong, tot het ochtendgloren in tranen, uitgeput,

Dat je één liefde bent, dat er geen andere liefde is.

En dus wilde ik leven, om geen geluid te laten vallen,

Hou van je, knuffel en huil om je.

Jaren gingen moeizaam en saai voorbij.

En in de stilte van de nacht hoor ik je stem weer.

En blaast, zoals toen, in deze sonore zuchten,

Dat je één heel leven bent, dat je één liefde bent.

Dat er geen beledigingen zijn van het lot en harten van brandend meel,

En het leven heeft geen einde, en er is geen ander doel,

Zodra je gelooft in snikkende geluiden,

Hou van je, knuffel en huil om je.

Dat er geen beledigingen zijn van het lot en harten van brandend meel,

En het leven heeft geen einde, en er is geen ander doel,

Zodra je gelooft in snikkende geluiden,

Hou van je, knuffel en huil om je.