Полк юнкеров - Александр Малинин

Какая осень на дворе, закатом золотятся окна,

И купола церквей, как воздух в янтаре.

Какая осень на дворе.

Какая светлая печаль кладет на плечи волосы и руки.

А мы идем, лишь эхо улиц гулких.

Какая светлая печаль.

По спящему городу, молча ступая, мы шли,

Не полк юнкеров, а мягкий резиновый шар.

И лишь сапоги огалтело купались в пыли,

Волю дорог сменив на схемы казарм.

Но впервые трубач протрубил боевую тревогу,

А дальше был бой, словно свадьба со смертью.

И помню: лишь чмокала грязью дорога,

И нас оставалось не больше трети.

Какая светлая печаль кладет на плечи волосы и руки.

А нас уж нет, лишь эхо улиц гулких.

Какая светлая печаль.

Господа, суждено нам погибнуть,

Застегните до верхней кителя ваши потные,

Я прошу вас — ровнее спины,

Смерти смотрят в глаза, а не под ноги.

Господа юнкера, вам семнадцать, мне — тридцать пять,

Но замечу я вам, что, чем дальше, тем ниже и ниже.

Кто в минуту сомненья пред быдлом попятится вспять,

Тот от скуки по Родине сдохнет в бардачном Париже.

Какая осень на дворе, закатом золотятся окна,

И купола церквей, как воздух в янтаре.

Какая осень на дворе.

Какая женщина в окне, кого-то ждет, а, может, плачет.

Я не пойму никак, что это значит.

Какая женщина в окне… Какая женщина в окне…

Какая женщина в окне…

Wat herfst is in de tuin, de ramen zijn verguld door zonsondergang,

En de koepels van kerken, als lucht in barnsteen.

Wat is de herfst in de tuin.

Wat een heldere droefheid legt haren en handen op de schouders.

En we gaan, alleen de echo van de weergalmende straten.

Wat een helder verdriet.

Door de slapende stad, stilletjes stappend, liepen we,

Geen regiment junkers, maar een zachte rubberen bal.

En alleen de laarzen baadden in het stof,

De wil van de wegen vervangen door kazernesplannen.

Maar voor de eerste keer blies de trompettist het strijdalarm,

En toen was er een gevecht, als een bruiloft met de dood.

En ik herinner me: alleen de weg besmeurd met modder,

En er was niet meer dan een derde van ons over.

Wat een heldere droefheid legt haren en handen op de schouders.

En we zijn niet meer, alleen de echo van de klinkende straten.

Wat een helder verdriet.

Heer, we zijn voorbestemd om te sterven,

Knoop je bezwete jassen dicht tot de bovenkant van je jas,

Ik vraag je - strek je rug,

De dood kijkt in de ogen, niet onder de voeten.

Lord Junker, u bent zeventien, ik ben vijfendertig,

Maar ik zal u erop wijzen dat hoe verder, hoe lager en lager.

Die, in een moment van twijfel voor het vee, een stap terug zal doen,

Hij zal sterven van verveling in zijn thuisland in het broeierige Parijs.

Wat herfst is in de tuin, de ramen zijn verguld door zonsondergang,

En de koepels van kerken, als lucht in barnsteen.

Wat is de herfst in de tuin.

Wat voor soort vrouw staat er in het raam, wachtend op iemand, of misschien huilend.

Ik begrijp niet wat dat betekent.

Welke vrouw in het raam... Welke vrouw in het raam...

Welke vrouw in het raam...