Обмани - Александр Малинин

Ты меня хотя бы обмани,

Только шаг пройди ко мне навстречу.

Только на минуту сохрани

Взгляд, тебе накинутый на плечи.

Я и сам не стал бы сердцем врать,

Зная, — всё останется как прежде.

Но позволь сегодня постоять

Мне на самом краешке надежды.

А рассвет стучится, как шальной,

Замков своды призрачные руша.

Обмани меня, мой ангел злой,

Обмани, раз я тебе не нужен.

Подари нечаянно мне взгляд,

Обожги сквозь длинные ресницы.

И душа опять, как старый сад,

Как костёр цыганский разгорится.

А потом ворвутся в мир дожди,

Станет в нём светло и одиноко.

Я молю: хотя бы подожди

Исчезать из снов моих до срока.

А рассвет стучится, как шальной,

Замков своды призрачные руша.

Обмани меня, мой ангел злой,

Обмани, раз я тебе не нужен.

Обмани меня, мой ангел злой,

Обмани, раз я тебе не нужен.

Я живу в тревогах и грехах,

В смехе флейты, в тихом плаче скрипок.

Я везде ищу в чужих чертах

Тени твоих солнечных улыбок.

И судьбы расхлёбывая путь,

Я кричу, забыв всех в мире милых:

Обмани, засмейся и забудь, —

Я уже забыть тебя не в силах.

А рассвет стучится, как шальной,

Замков своды призрачные руша.

Обмани меня, мой ангел злой,

Обмани, раз я тебе не нужен.

Обмани меня, мой ангел злой,

Обмани, раз я тебе не нужен.

Je bedriegt me tenminste

Zet gewoon een stap naar mij toe.

Even sparen

De blik die over je schouders wordt gegooid.

Ik zou zelf niet liegen met mijn hart,

Wetende dat alles blijft zoals het was.

Maar laat me vandaag staan

Ik ben op het randje van hoop.

En de dageraad klopt als een gek

Kasteelgewelven haasten zich spookachtig.

Lieg tegen me mijn boze engel

Liegen, aangezien je me niet nodig hebt.

Geef me een willekeurige blik

Verbrand door lange wimpers.

En de ziel weer, als een oude tuin,

Terwijl het zigeunervuur ​​oplaait.

En dan zal de regen de wereld in barsten,

Het zal er licht en eenzaam in worden.

Ik bid: wacht tenminste

Verdwijn uit mijn dromen voor de deadline.

En de dageraad klopt als een gek

Kasteelgewelven haasten zich spookachtig.

Lieg tegen me mijn boze engel

Liegen, aangezien je me niet nodig hebt.

Lieg tegen me mijn boze engel

Liegen, aangezien je me niet nodig hebt.

Ik leef in zorgen en zonden

In het gelach van de fluit, in de stille kreet van de violen.

Ik kijk overal in de functies van andere mensen

Schaduwen van je zonnige glimlach.

En het lot ontrafelt het pad,

Ik schreeuw en vergeet iedereen in de wereld van lieverds:

Liegen, lachen en vergeten -

Ik kan je niet meer vergeten.

En de dageraad klopt als een gek

Kasteelgewelven haasten zich spookachtig.

Lieg tegen me mijn boze engel

Liegen, aangezien je me niet nodig hebt.

Lieg tegen me mijn boze engel

Liegen, aangezien je me niet nodig hebt.