Лунная Соната - Александр Малинин

Ты придешь, чтобы проститься,

Ты придешь, и забудешь опять,

Что в душе ты свободная птица,

И что я не умею летать.

И как было с тобою когда-то,

Ты забудешь, что мы не равны.

Эта звездная ночь нам играет сонату

На золотом саксофоне луны.

Проигрыш.

И опять мне покажется странным

Озаренное светом лицо,

И кольцо на твоем безымянном,

Не мое, а чужое кольцо.

Я взгляну на него виновато,

Оробев от любви-вины.

Эта звездная ночь нам играет сонату

На золотом саксофоне луны.

Проигрыш.

Прикоснулся рассвет к небосводу,

Начинает окно розоветь.

Позовешь ты меня на свободу,

Только я не сумею взлететь.

И приблизится время расплаты,

Вот и снова глаза холодны.

Наша звездная ночь доиграла сонату

На золотом саксофоне луны.

Наша звездная ночь доиграла сонату

На золотом саксофоне луны.

Je komt om afscheid te nemen

Je zult komen en weer vergeten

Dat je in je ziel een vrije vogel bent,

En dat ik niet kan vliegen.

En hoe het ooit met jou was,

Je zult vergeten dat we niet gelijk zijn.

Deze sterrennacht speelt een sonate voor ons

Op de gouden saxofoon van de maan.

Verliezen.

En nogmaals, het zal me vreemd lijken

Gezicht verlicht door licht

En de ring aan je ringvinger,

Niet de mijne, maar de ring van iemand anders.

Ik zal hem schuldig aankijken,

Bang voor liefdesschuld.

Deze sterrennacht speelt een sonate voor ons

Op de gouden saxofoon van de maan.

Verliezen.

De dageraad raakte de hemel aan,

Het raam begint roze te kleuren.

Wil je me naar de vrijheid roepen?

Alleen kan ik niet vliegen.

En de tijd van afrekening zal komen,

Ook hier zijn de ogen koud.

Onze sterrennacht eindigde met het spelen van de sonate

Op de gouden saxofoon van de maan.

Onze sterrennacht eindigde met het spelen van de sonate

Op de gouden saxofoon van de maan.