Всадник - Александр Иванов

Нервно последний билет оторвав,

Пьяный кондуктор проводит меня на перрон.

Старый обманщик, ночной мономах лучшее место займёт…

И плацкартный вагон, двигается дальше впотьмах,

Через столбов коридор,

Стрелки считая, и щёлкая, словно затвор.

Я совершил преступленье своё,

Сталь топора никогда не сжимая в руке.

Ранил упрёками душу её,

Сердце терзая, рыдал в безысходной тоске.

Только прощальный мотив слыша в пустой тишине —

Это разбитая скрипка скорбит обо мне.

Медный всадник, губ твоих избранник,

Бесприютный странник — словно в забытьи.

Медный всадник, гений и изгнанник,

Белые оковы на пути!.. Как суметь тебя спасти,

ведь где-то в заточеньи ты ждёшь ответа.

И раздастся в утренней тиши плач истерзанной души!

Юная леди, спустившись с небес,

Сядет напротив, поправив кокетливо плащ,

Томного взгляда обманчивый блеск —

Сам не пойму: то ли жертва я, то ли палач.

И легкокрылый Пегас слово подарит струне,

Это капризная лира проснулась во мне.

Звуком разбитого пулей стекла

Чья-то винтовка положит страданьям конец.

В длинном пальто и защитных очках

Явится мне не попутчик, а свыше гонец.

И милосердный Господь будет в обличьи твоём

Вратами Рая меня принимать этим днём.

Nerveus het laatste kaartje afscheuren,

De dronken conducteur brengt me naar het perron.

Oude bedrieger, nachtmonomakh zal de beste plaats innemen ...

En de gereserveerde auto rijdt verder in het donker,

Door de pilaren van de gang,

Pijlen tellen en klikken als een sluiter.

Ik heb mijn misdaad begaan

Het staal van de bijl wordt nooit in de hand gebald.

Hij verwondde haar ziel met verwijten,

Zijn hart kwellend, snikte hij van hopeloze angst.

Alleen een afscheidsmotief horen in lege stilte -

Deze kapotte viool treurt om mij.

Bronzen ruiter, jouw uitverkorene,

Een dakloze zwerver - als in de vergetelheid.

Bronzen ruiter, genie en ballingschap,

Witte kettingen onderweg!.. Hoe kan ik je redden,

want ergens in de gevangenis wacht je op een antwoord.

En de kreet van een gekwelde ziel zal worden gehoord in de ochtendstilte!

Jongedame die uit de hemel neerdaalt

Hij zal tegenover zitten, zijn mantel koket aanpassend,

Een lome blik bedrieglijke schittering -

Ik begrijp mezelf niet: of ik ben een slachtoffer, of een beul.

En de lichtgevleugelde Pegasus zal het woord aan de snaar geven,

Deze grillige lier werd in mij wakker.

Het geluid van gebroken glas

Iemands geweer zal een einde maken aan het lijden.

In een lange jas en bril

Er zal mij geen medereiziger verschijnen, maar een boodschapper van boven.

En de barmhartige Heer zal in jouw vorm zijn

Gates of Paradise om me vandaag te accepteren.