Не улетай - Александр Иванов

Растворяются в закате корабли,

Нам времени не хватит и любви,

Будут гладить мир ярких звёзд лучи,

Согревая свеченьем нас в ночи

Сердце расправляют два крыла,

Я лечу по краю, как стрела,

Там, где пел прибой и тонул в любви,

Там, где прочь уплывают корабли

Не улетай!

В далёкий мир, волшебный край:

Наш день ушёл, не вспоминай,

Забытый богом старый причал,

Где нас ветер венчал,

Где догорала свеча

О разлуках шепчет ветер в парусах,

Купаются в рассвете небеса,

Разметала ночь наших снов покой,

И надежды вернуться — никакой

Сердце расправляют два крыла,

Я лечу по краю, как стрела,

Там, где пел прибой и тонул в любви,

Там, где прочь уплывают корабли

Не улетай!

В далёкий мир, волшебный край:

Наш день ушёл, не вспоминай,

Забытый богом старый причал,

Где нас ветер венчал,

И догорала свеча

Где нас ветер венчал

Schepen lossen op in de zonsondergang,

We hebben niet genoeg tijd en liefde,

Stralen van heldere sterren zullen de wereld strelen,

Verwarmt ons met een gloed in de nacht

Twee vleugels spreiden het hart

Ik vlieg langs de rand als een pijl,

Waar de branding zong en verdronk in liefde,

Waar de schepen wegvaren

Vlieg niet weg!

Naar een verre wereld, een magisch land:

Onze dag is voorbij, weet het niet meer

Door God vergeten, de oude pier,

Waar de wind ons kroonde

Waar de kaars is opgebrand

Over afscheid fluistert de wind in zeilen,

Badend in de dageraad van de hemel,

Verspreid de nacht van onze dromen vrede,

En er is geen hoop om terug te keren

Twee vleugels spreiden het hart

Ik vlieg langs de rand als een pijl,

Waar de branding zong en verdronk in liefde,

Waar de schepen wegvaren

Vlieg niet weg!

Naar een verre wereld, een magisch land:

Onze dag is voorbij, weet het niet meer

Door God vergeten, de oude pier,

Waar de wind ons kroonde

En de kaars is opgebrand

Waar de wind ons kroonde