Ливень - Александр Иванов

Я иногда вдруг замечаю,

Как уплываю в далекую грусть.

Я спать не ложусь и, подлив себе крепкого чаю,

Уныло курю и вспоминаю о том, что забыть не боюсь.

Нас свел только случай, но ты неслучайна.

Узнал ли я счастье, судить не берусь.

Ты смотришь в окно с улыбкой нежно печальной,

Неистово дождь барабанит по стеклам весь день, ну и пусть!

Какой прекрасный ливень, летний ливень...

Смятенье прохожих и тучи зонтов.

Быть может, мы могли бы быть и счастливей,

Но в чем наше счастье, не знал бы никто.

Я, шторы задвинув, меняю пластинку,

Любимые песни звучат для двоих.

Зачем же мы с грусти невольно сдуваем пылинку

И мнем свое счастье и рвем, словно искренний стих?

Какой прекрасный ливень, летний ливень...

Смятенье прохожих и тучи зонтов.

Быть может, мы могли бы быть и счастливей,

Но в чем наше счастье, не знал бы никто.

Soms merk ik het ineens

Terwijl ik wegzwem in een verre droefheid.

Ik ga niet slapen, en nadat ik mezelf wat sterke thee heb ingeschonken,

Ik rook neerslachtig en herinner me dat ik niet bang ben om het te vergeten.

We zijn alleen bij toeval bij elkaar gebracht, maar je bent niet toevallig.

Of ik het geluk heb gevonden, durf ik niet te beoordelen.

Je kijkt uit het raam met een teder droevige glimlach,

Woedend de hele dag de regentrommels op de ramen, het zij zo!

Wat een mooie plensbui, een zomerse plensbui...

Verwarring van voorbijgangers en wolken van paraplu's.

Misschien kunnen we gelukkiger zijn

Maar wat is ons geluk, niemand zou het weten.

Ik, nadat ik de gordijnen heb gesloten, verander het record,

Favoriete nummers klinken voor twee.

Waarom blazen we onwillekeurig een stofje af met droefheid?

En we mompelen ons geluk en scheuren als een oprecht vers?

Wat een mooie plensbui, een zomerse plensbui...

Verwarring van voorbijgangers en wolken van paraplu's.

Misschien kunnen we gelukkiger zijn

Maar wat is ons geluk, niemand zou het weten.