Чайки - Александр Иванов

Кончен бал, погасли свечи

Словно шаль с небес на плечи,

Опустился вечер неспеша.

По пустынному кварталу

Путник брел и так устало

Поспевала вслед за ним душа

И когда-нибудь ослепнув,

Затянув потуже петлю,

Оборвется тонкая струна

Над паркетом разноцветным

Дым стелился сигаретный

В аромате терпкого вина

Вина

моя за то, что было или будет

Тоска моя жила одна средь этих стен

Печаль моя летела вдаль, на встречу к людям

Любовь моя в толпе исчезла насовсем

ПРИПЕВ:

Билось сердце в моей душе заколоченной

Плач небесный облегченья не принес

Слезы осени смывали прошлое рокера

Белые чайки вылетали из-под колес

Отзвучала боль скитальца

На смычке застыли пальцы

Застилает мысли пелена

Томный блюз пустых бутылок

Скрип заигранных пластинок

Будут раздаваться до утра

От греха случайной встречи

Быт спасет, но не излечит

От незримой раны тишина

Бьются сломанные крылья

На паркете от бессилья

В аромате терпкого вина

Вина

моя за то, что было или будет

Тоска моя жила одна средь этих стен

Печаль моя летела вдаль на встречу к людям

Любовь моя в толпе исчезла насовсем

Het bal is voorbij, de kaarsen zijn uit

Als een sjaal uit de hemel op de schouders,

Langzaam viel de avond.

Door de woestijnwijk

De reiziger dwaalde en zo moe

De ziel hield hem bij

En ooit blind

De strop strakker trekken

Een dun touwtje breekt

Boven het kleurrijke parket

Rook dreef sigaret

In de geur van zure wijn

Schuld

de mijne voor wat was of zal zijn

Mijn verlangen leefde alleen tussen deze muren

Mijn verdriet vloog in de verte, om mensen te ontmoeten

Mijn liefde in de menigte is voorgoed verdwenen

REFREIN:

Het hart klopte in mijn dichtgetimmerde ziel

De huilende hemel bracht geen verlichting

Herfsttranen spoelden het verleden van de rocker weg

Witte meeuwen vlogen onder de wielen vandaan

De pijn van de zwerver weerklonk

Vingers bevroren op de boeg

Omhult gedachten

De lome blues van lege flessen

Het kraken van het afspelen van platen

Wordt uitgedeeld tot de ochtend

Van de zonde van een toevallige ontmoeting

Het leven zal redden, maar niet genezen

Stilte van een onzichtbare wond

gebroken vleugels slaan

Op het parket van impotentie

In de geur van zure wijn

Schuld

de mijne voor wat was of zal zijn

Mijn verlangen leefde alleen tussen deze muren

Mijn verdriet vloog in de verte om mensen te ontmoeten

Mijn liefde in de menigte is voorgoed verdwenen