Было так — я любил и страдал - Александр Иванов

Было так, я любил и страдал.

Было так, я о ней лишь мечтал.

Я ее видел тайно во сне

Амазонкой на белом коне.

Что мне была вся мудрость скучных книг,

Когда к следам ее губами мог припасть я?

Что с вами было, королева грез моих?

Что с вами стало, мое призрачное счастье?

Что с вами было, королева грез моих?

Что с вами стало, мое призрачное счастье?

Наши души купались в весне.

Были головы были в огне.

И печаль с ней, и боль далеки,

И, казалось, не будет тоски.

Ну, а теперь хоть саван ей готовь,

Смеюсь сквозь слезы я и плачу без причины.

Ей вечным холодом и льдом сковало кровь

От страха жить и от предчувствия кончины.

Ей вечным холодом и льдом сковало кровь

От страха жить и от предчувствия кончины.

Понял я, больше песен не петь.

Понял я, больше снов не смотреть.

Дни тянулись с ней нитями лжи,

С нею были одни миражи.

Я жгу остатки праздничных одежд,

Я струны рву, освобождаясь от дурмана,

Мне не служить рабом у призрачных надежд,

Не поклоняться больше идолам обмана.

Мне не служить рабом у призрачных надежд,

Не поклоняться больше идолам обмана.

Zo was het, ik heb liefgehad en geleden.

Zo was het, ik heb er alleen maar van gedroomd.

Ik zag haar stiekem in een droom

Amazone op een wit paard.

Dat ik alle wijsheid had van saaie boeken,

Wanneer zou ik in de voetsporen van haar lippen kunnen vallen?

Wat is er met je gebeurd, koningin van mijn dromen?

Wat is er met je gebeurd, mijn spookachtige geluk?

Wat is er met je gebeurd, koningin van mijn dromen?

Wat is er met je gebeurd, mijn spookachtige geluk?

Onze ziel baadde in de lente.

Er stonden koppen in brand.

En verdriet is bij haar, en pijn is ver weg,

En het leek erop dat er geen verlangen zou zijn.

Maak nu tenminste een lijkwade voor haar klaar,

Ik lach door mijn tranen heen en huil zonder reden.

Haar bloed was gebonden door eeuwige kou en ijs

Van de angst om te leven en van het voorgevoel van de dood.

Haar bloed was gebonden door eeuwige kou en ijs

Van de angst om te leven en van het voorgevoel van de dood.

Ik begreep het, geen liedjes meer om te zingen.

Ik begreep het, geen dromen meer om naar te kijken.

Dagen sleepten zich voort met haar draden van leugens,

Er waren alleen luchtspiegelingen bij haar.

Ik verbrand de resten van vakantiekleding,

Ik scheur de snaren, bevrijd mezelf van drugs,

Ik dien niet als slaaf van illusoire hoop,

Aanbid geen afgoden van bedrog meer.

Ik dien niet als slaaf van illusoire hoop,

Aanbid geen afgoden van bedrog meer.