Верка, Надька и Любка - Александр Башлачёв

Когда дважды два было только четыре,

Я жил в небольшой коммунальной квартире.

Работал с горшком, и ночник мне светил,

Но я был дураком и за свет не платил.

Я грыз те же книжки с чайком вместо сушки,

Мечтал застрелиться при всех из Царь-пушки,

Ломал свою голову ввиде подушки.

Эх, вершки-корешки!

От горшка до макушки

Обычный крестовый дурак.

— Твой ход, — из болот зазывали лягушки.

Я пятился задом, как рак.

Я пил проявитель, я пил закрепитель,

Квартиру с утра превращал в вытрезвитель,

Но не утонул ни в стакане, ни в кубке.

Как шило в мешке — два смешка, три насмешки —

Набитый дурак, я смешал в своей трубке

И разом в орла превратился из решки.

И душу с душком, словно тело в тележке,

Катал я и золотом правил орешки,

Но чем-то понравился Любке.

Муку через муку поэты рифмуют.

Она показала, где раки зимуют.

Хоть дело порой доходило до драки —

Я Любку люблю!

А подробности — враки.

Она даже верила в это сама.

Мы жили в то время в холерном бараке

Холерой считалась зима.

И Верка-портниха сняла с Любки мерку —

Хотел я ей на зиму шубу пошить.

Но вдруг оказалось, что шуба — на Верку.

Я ей предложил вместе с нами пожить.

И в картах она разбиралась не в меру —

Ходила с ума эта самая Вера.

Очнулась зима и прогнала холеру.

Короче стал список ночей.

Да Вера была и простой и понятной,

И снегом засыпала белые пятна,

Взяла агитацией в корне наглядной

И воском от тысяч свечей.

И шило в мешке мы пустили на мыло.

Святою водой наш барак затопило.

Уж намылились мы, но святая вода

На метр из святого и твердого льда.

И Вера из шубы скроила одьяло.

В нем дырка была — прям так и сияла.

Закутавшись в дырку, легли на кровать

И стали, как раки, втроем зимовать.

Но воду почуяв — да сном или духом —

В матросской тельняшке явилась Надюха.

Я с нею давно грешным делом матросил,

Два раза матрасил, да струсил и бросил.

Не так молода, но совсем не старуха,

Разбила паркеты из синего льда.

Зашла навсегда попрощаться Надюха,

Да так и осталась у нас навсегда.

Мы прожили зиму активно и дружно.

И главное дело — оно нам было не скучно.

И кто чем богат, тому все были рады.

Но все-таки просто визжали они,

Когда рядом с ритмами светской эстрады

Я сам, наконец, взял гитару в клешни.

Не твистом свистел мой овраг на горе.

Я все отдавал из того, что дано.

И мозг головной вырезал на коре:

Надежда плюс Вера плюс Саша плюс Люба

Плюс тетя Сережа плюс дядя Наташа…

Короче, не все ли равно.

Я пел это в темном холодном бараке

И он превращался в обычный дворец.

Так вот что весною поделывают раки!

И тут оказалось, что я — рак-отец.

Сижу в своем теле, как будто в вулкане.

Налейте мне свету из дырки окна!

Три грации, словно три грани в стакане.

Три грани в стакане, три разных мамани,

три разных мамани, а дочка одна.

Но следствия нет без особых причин.

Тем более, вроде не дочка, а сын.

А может — не сын, а может быть — брат,

Сестра или мать или сам я — отец,

А может быть весь первомайский парад!

А может быть город весь наш — Ленинград!..

Светает.

Гадаю и наоборот.

А может быть — весь наш советский народ.

А может быть, в люльке вся наша страна!

Toen twee en twee nog maar vier waren

Ik woonde in een klein gemeenschappelijk appartement.

Ik werkte met een pot, en een nachtlampje scheen voor mij,

Maar ik was een dwaas en betaalde niet voor het licht.

Ik knaagde aan dezelfde boeken met een zeemeeuw in plaats van te drogen,

Ik droomde ervan mezelf neer te schieten voor iedereen van het tsaarkanon,

Ik brak mijn hoofd in de vorm van een kussen.

Oh, top-roots!

Van pot tot kroon

De gebruikelijke kruisdwaas.

'Jouw beurt,' riepen de kikkers vanuit de moerassen.

Ik trok me terug als een kankergezwel.

Ik dronk de ontwikkelaar, ik dronk de fixer,

Veranderde het appartement in een ontnuchteringsstation in de ochtend,

Maar hij verdronk niet in een glas of een beker.

Als een priem in een zak - twee grinniken, drie grinniken -

Gevulde dwaas, ik mixte in mijn pijp

En veranderde meteen in een adelaar van staarten.

En een ziel met een geur, zoals een lichaam in een kar,

Ik rolde en regeerde noten met goud,

Maar Lyubka vond iets leuk.

Meel door meel dichters rijm.

Ze liet zien waar rivierkreeften overwinteren.

Hoewel het soms tot ruzie kwam -

Ik hou van Lyubka!

En de details zijn leugens.

Ze geloofde het zelfs zelf.

We woonden toen in een cholerahut

De winter werd beschouwd als cholera.

En Verka de naaister nam metingen van Lyubka -

Ik wilde voor de winter een bontjas voor haar naaien.

Maar opeens bleek dat de bontjas voor Verka was.

Ik bood haar aan om bij ons te komen wonen.

En ze wist te veel van kaarten -

Deze Vera werd helemaal gek.

Winter werd wakker en verdreef de cholera.

De lijst met nachten werd korter.

Ja, Vera was zowel eenvoudig als begrijpelijk,

En witte vlekken waren bedekt met sneeuw,

Ik nam propaganda aan de basis van het beeld

En was van duizenden kaarsen.

En we gebruikten de priem in de zak voor zeep.

Onze hut werd overspoeld met wijwater.

We hebben ons al ingezeept, maar wijwater

Per meter heilig en hard ijs.

En Vera knipte een deken uit een bontjas.

Er zat een gat in - het scheen gewoon.

Verpakt in een gat, ga op het bed liggen

En ze begonnen alle drie de winter door te brengen als rivierkreeften.

Maar nadat ik het water heb gevoeld - ja, in een droom of in de geest -

Nadyukha verscheen in een zeemansvest.

Ik ben al heel lang zeeman bij haar,

Twee keer gematteerd, maar uitgelachen en vertrokken.

Niet zo jong, maar helemaal niet oud,

Ze brak het parket van blauw ijs.

Nadyuha ging voor altijd afscheid nemen,

Ja, het is voor altijd bij ons gebleven.

We brachten de winter actief en samen door.

En het belangrijkste - het was niet saai voor ons.

En wie ergens rijk in is, daar was iedereen blij mee.

Maar toch, ze gilden gewoon,

Wanneer naast de ritmes van het seculiere podium

Zelf heb ik de gitaar uiteindelijk in klauwen gepakt.

Mijn ravijn op de berg fluitte niet als een fluitje.

Ik heb alles gegeven van wat werd gegeven.

En de hoofdhersenen gesneden op de schors:

Hoop plus Vera plus Sasha plus Lyuba

Plus tante Seryozha plus oom Natasha...

Kortom, het maakt niet uit.

Ik zong dit in een donkere koude barak

En het veranderde in een gewoon paleis.

Dit is dus wat rivierkreeften doen in het voorjaar!

En toen bleek dat ik een kankervader ben.

Ik zit in mijn lichaam, alsof ik in een vulkaan zit.

Schenk me licht uit het gat in het raam!

Drie gratiën, zoals drie kanten in een glas.

Drie kanten in een glas, drie verschillende moeders,

drie verschillende moeders en een dochter.

Maar er is geen effect zonder speciale oorzaken.

Bovendien lijkt het geen dochter, maar een zoon.

Of misschien geen zoon, of misschien een broer,

Zuster of moeder of ik ben zelf vader,

Of misschien wel de hele 1 mei-parade!

Of misschien onze hele stad - Leningrad! ..

Het wordt licht.

Ik denk omgekeerd.

Of misschien ons hele Sovjetvolk.

Of misschien ligt ons hele land in de wieg!