Посошок - Александр Башлачёв

Эх, налей посошок, да зашей мой мешок-

На строку — по стежку, а на слова — по два шва.

И пусть сырая метель все кроит канитель

И пеньковую пряжу плетет в кружева.

Отпевайте немых!

А я уж сам отпоюсь.

А ты меня не щади — срежь ударом копья.

Но гляди — на груди повело полынью.

Расцарапав края, бьется в ране ладья.

И запел алый ключ, закипел, забурлил,

Завертело ладью на веселом ручье.

А я еще посолил, рюмкой водки долил,

Размешал и поплыл в преисподнем белье.

Так плесни посошок, да затяни ремешок

Богу, Сыну и Духу весло в колесо.

И пусть сырая метель мягко стелет постель

И земля грязным пухом облепит лицо.

Перевязан в венки мелкий лес вдоль реки.

Покрути языком — оторвут с головой.

У последней заставы блеснут огоньки,

И дорогу штыком преградит часовой.

— Отпусти мне грехи!

Я не помню молитв.

Но если хочешь — стихами грехи замолю,

Но объясни — я люблю оттого, что болит,

Или это болит оттого, что люблю?

Ни узды, ни седла.

Всех в расход.

Все дотла.

Но кое-как запрягла.

И вон — пошла на рысях!

Не беда, что пока не нашлось мужика.

Одинокая баба всегда на сносях.

И наша правда проста, но ей не хватит креста

Из соломенной веры в «спаси-сохрани».

Ведь святых на Руси — только знай выноси.

В этом высшая мера.

Скоси-схорони.

Так что ты, брат, давай, ты пропускай, не дури!

Да постой-ка, сдается и ты мне знаком…

Часовой всех времен улыбнется: — Смотри!

-

И подымет мне веки горячим штыком.

Так зашивай мой мешок, да наливай посошок!

На строку — по глотку, а на слова — и все два.

И пусть сырая метель все кроит белый шелк,

Мелко вьет канитель да плетет кружева…

Eh, giet het personeel, en naai mijn tas -

Voor een lijn - een steek en voor woorden - twee naden.

En laat de vochtige sneeuwstorm de rompslomp doorsnijden

En weef hennepgaren tot kant.

Zing de stomme!

En ik drink zelf.

En je spaart me niet - snijd me met een speer.

Maar kijk - er zat een alsem op de borst.

Na de randen te hebben bekrast, klopt de boot in de wond.

En de scharlaken sleutel zong, gekookt, gekookt,

De boot slingerde op een vrolijke stroom.

En ik voegde ook zout toe, aangevuld met een glas wodka,

Hij roerde erin en zwom in het ondergoed.

Dus spetter de staf en span de riem aan

God, de Zoon en de Geest hebben een roeispaan in het wiel.

En laat de natte sneeuwstorm zachtjes het bed uitspreiden

En de aarde zal je gezicht bedekken met vuile pluisjes.

In kransen gebonden is een klein bos langs de rivier.

Draai je tong - ze zullen je hoofd afscheuren.

De lichten zullen knipperen bij de laatste buitenpost,

En de schildwacht zal de weg blokkeren met een bajonet.

- Vergeef me mijn zonden!

Ik herinner me geen gebeden.

Maar als je wilt, zal ik voor zonden bidden met verzen,

Maar leg uit - ik heb lief omdat het pijn doet,

Of doet het pijn omdat ik van je hou?

Geen hoofdstel, geen zadel.

Iedereen op kosten.

Alles is naar beneden.

Maar op de een of andere manier aangescherpt.

En uit - ging op draf!

Het maakt niet uit dat de man nog niet gevonden is.

Een eenzame vrouw is altijd op vrije voeten.

En onze waarheid is eenvoudig, maar het kruis is er niet genoeg voor

Van stro geloof naar "save-save".

Immers, de heiligen in Rusland - weten gewoon te volharden.

Dit is de hoogste maatstaf.

Maai-begraven.

Dus jij, broer, kom op, je slaat over, wees niet gek!

Ja, wacht even, het lijkt erop dat je me bekend voorkomt ...

De schildwacht aller tijden zal glimlachen: “Kijk!

-

En til mijn oogleden op met een hete bajonet.

Dus naai mijn tas dicht en giet het personeel in!

Voor een regel - een slokje, en voor woorden - en alle twee.

En laat de vochtige sneeuwstorm witte zijde snijden,

Draait de gimp fijn en weeft kant ...