Anna vreizh - Alan Simon, Cecile Corbel

Le soleil m’abandonne

Et la mort me fredonne

La chanson de l’hiver

Et je revois mon père

Je revois son visage

Me sourire, enfant sage

Dans le ciel d’Italie, trois étoiles pleurent encore

Dans la chambre mortuaire tapissée de soie d’or

Le seigneur de l’Hermine fit embaumer mon corps

Da Vreizh e profan ma c’hal’n

Je laisse mon cœur en Bretagne

Ici

Les soleils chimériques ont emporté mes rêves

Je vous laisse un jardin, un matin, une trêve

Et j’entends la complainte

De la reine défunte

De ce petit vaisseau où repose mon cœur

Je demande aux Bretons de ne plus avoir peur

Moi la fille de l’Armor

Je ne crains pas la mort

Da Vreizh e profan ma c’hal’n

Je laisse mon cœur en Bretagne

Ici

Et je porte couronne

Et je porte un fardeau

Par les chemins de France

En signe d’allégeance

Se sont agenouillés ceux qui m’avaient trahie

Da Vreizh e profan ma c’hal’n

Je laisse mon cœur en Bretagne

Ici

De zon verlaat me

En de dood zoemt voor mij

Het lied van de winter

En ik zie mijn vader weer

Ik zie zijn gezicht weer

Glimlach naar me, goed kind

Aan de hemel van Italië huilen nog steeds drie sterren

In de grafkamer bekleed met gouden zijde

De Heer van Hermine heeft mijn lichaam laten balsemen

Da Vreizh en profan ma c'hal'n

Ik laat mijn hart in Bretagne

Hier

De chimerische zonnen namen mijn dromen weg

Ik laat je een tuin, een ochtend, een wapenstilstand

En ik hoor de klaagzang

Van de overleden koningin

Van dit kleine vat waar mijn hart rust

Ik vraag de Bretons om niet meer bang te zijn

Ik Armour Girl

Ik ben niet bang voor de dood

Da Vreizh en profan ma c'hal'n

Ik laat mijn hart in Bretagne

Hier

En ik draag een kroon

En ik draag een last

Langs de paden van Frankrijk

Als teken van trouw

Knielden degenen neer die mij hadden verraden

Da Vreizh en profan ma c'hal'n

Ik laat mijn hart in Bretagne

Hier