Les crapauds - Alain Souchon

La nuit est limpide, l'étang est sans rides

Dans le ciel splendide luit le croissant d’or

Orme, chêne, tremble, nul arbre ne tremble

Au loin le bois semble un géant qui dort

Chien ni loup ne quitte sa niche ou son gîte

Aucun bruit n’agite la terre au repos

Alors dans la vase ouvrant en extase

Leurs yeux de topaze, chantent Les Crapauds

Ils disent: Nous sommes haïs par les hommes

Nous troublons leurs sommes de nos tristes chants

Pour nous, point de fêtes, Dieu seul sur nos têtes

Sait qu’il nous fît bêtes et non point méchants

Notre peau terreuse se gonfle et se creuse

D’une bave affreuse, nos flancs sont lavés

Et l’enfant qui passe, loin de nous s’efface

Et pâle nous chasse à coups de pavés

Des saisons entières, dans les fondrières

Un trou sous les pierres est notre réduit

Le serpent s’y roule, près de nous en boule

Quand il pleut en foule, nous sortons la nuit

Et dans les salades, faisant nos gambades

Pesants camarades, nous allons manger

Manger sans grimaces, cloportes ou limaces

Ou vers qu’on ramasse dans le potager

Nous aimons la mare, qu’un reflet chamarre

Où dort à l’amarre, un canot pourri

Dans l’eau qu’elle souille, sa chaîne se rouille

La verte grenouille y cherche un abri

Là, la source épanche, son écume blanche

Un vieux saule penche, au milieu des joncs

Et les libellules aux ailes de tulle

Font crever des bulles au nez des goujons

Quand la lune plaque, comme un vernis laque

Sur la calme flaque des marais blafards

Alors, symbolique et mélancolique

Notre long cantique sort des nénuphars

Orme, chêne, tremble, nul arbre ne tremble

Au loin le bois semble un géant qui dort

La nuit est limpide, l'étang est sans rides

Dans le ciel splendide, luit le croissant d’or

De nacht is helder, de vijver is zonder rimpelingen

In de prachtige lucht schijnt de gouden halve maan

Elm, eik, esp, geen boom beeft

In de verte lijkt het bos op een slapende reus

Noch hond noch wolf verlaat zijn nis of zijn schuilplaats

Geen geluid roert de aarde in rust

Dus in de vaasopening in extase

Hun topaasogen zingen The Toads

Ze zeggen: we worden gehaat door mannen

We storen hun sommen met onze droevige liedjes

Voor ons geen vieringen, God alleen op ons hoofd

Weet dat hij ons dom heeft gemaakt en niet slecht

Onze aardse huid zwelt en holt uit

Met een vreselijke kwijl worden onze flanken gewassen

En het passerende kind vervaagt van ons

En bleek achtervolgt ons met kasseien

Hele seizoenen, in de moerassen

Een gat onder de stenen is ons toevluchtsoord

De slang rolt erin, dicht bij ons in een bal

Als het hard regent, gaan we 's avonds naar buiten

En in de salades, onze gambols maken

Zware kameraden, laten we eten

Eet zonder grappige gezichten, pissebedden of naaktslakken

Of wormen die we oppikken in de moestuin

We houden van de vijver, die een weerspiegeling verfraait

Waar slaapt aan de ligplaats, een rotte kano

In het water dat ze bevuilt, roest haar ketting

De groene kikker zoekt daar beschutting

Daar giet de lente zijn witte schuim uit

Een oude wilg buigt tussen de biezen

En libellen met tule vleugels

Knal bubbels in noppenneuzen

Wanneer de maan veegt als lak

Op de kalme plas van de bleke moerassen

Dus symbolisch en melancholisch

Ons lange lied komt uit de waterlelies

Elm, eik, esp, geen boom beeft

In de verte lijkt het bos op een slapende reus

De nacht is helder, de vijver is zonder rimpelingen

In de prachtige lucht schijnt de gouden halve maan