Сонет - Аквариум

Служенье муз не терпит колеса,

А если терпит — право, не случайно.

Но я вам не раскрою этой тайны,

А лучше брошу ногу в небеса.

Ты возражаешь мне, проклятая роса;

Ты видишь суть в объятии трамвайном;

Но все равно не верю я комбайну —

Ведь он не различает голоса.

Таинственный бокал похож на крюк,

Вокруг него рассыпаны алмазы…

Не целовался я с тобой ни разу,

Мой омерзительный, безногий друг;

Упреки я приму — но лишь тогда,

Когда в пакгаузе затеплится вода…

De dienst van de Muzen tolereert het stuur niet,

En als hij volhardt - goed, het is niet toevallig.

Maar ik zal je dit geheim niet onthullen,

Ik gooi liever mijn voet in de lucht.

Je maakt bezwaar tegen mij, vervloekte dauw;

Je ziet de essentie in de omhelzing van een tram;

Maar ik geloof nog steeds niet dat de maaidorser -

Hij onderscheidt immers geen stemmen.

Het mysterieuze glas lijkt op een haak

Er liggen diamanten omheen...

Ik heb je nooit gekust

Mijn walgelijke, pootloze vriend;

Ik accepteer verwijten - maar alleen dan,

Als het water in het magazijn opwarmt...