Пески Петербурга - Аквариум

Ты — животное лучше любых других,

Я лишь дождь на твоем пути.

Золотые драконы в лесах твоих,

От которых мне не уйти.

И отмеченный знаком твоих зрачков

Не сумеет замкнуть свой круг,

Но пески Петербурга заносят нас

И следы наших древних рук.

Ты могла бы быть луком — но кто стрелок,

Если каждый не лучше всех?

Здесь забыто искусство спускать курок

И ложиться лицом на снег.

И порою твой блеск нестерпим для глаз,

А порою ты — как зола;

И пески Петербурга заносят нас всех

По эту сторону стекла…

Ты спросила: «Кто?», я ответил: «Я»,

Не сочтя еще это за честь.

Ты спросила: «Куда?», я сказал: «С тобой,

Если там хоть что-нибудь есть».

Ты спросила: «Зачем?»

— и я промолчал,

Уповая на чей-нибудь дом.

Ты сказала: «Я лгу»;

я сказал: «Пускай,

Тем приятнее будет вдвоем»;

И когда был разорван занавес дня,

Наши кони пустились в пляс,

На земле, на воде и среди огня

Окончательно бросив нас.

Потому что твой блеск — как мои слова:

Не надежнее, чем вода.

Но спросили меня: «Ну, а жив ли ты?»

Я сказал: «Если с ней — то да».

Je bent een dier beter dan enig ander,

Ik ben gewoon regen onderweg.

Gouden draken in je bossen

Waar ik niet aan kan ontsnappen.

En gemarkeerd door het teken van je leerlingen

Zal zijn cirkel niet kunnen sluiten,

Maar het zand van St. Petersburg draagt ​​ons

En sporen van onze oude handen.

Je zou een boog kunnen zijn - maar wie is de schutter,

Als niet iedereen de beste is?

Hier vergeten is de kunst om de trekker over te halen

En ga met je gezicht naar beneden in de sneeuw liggen.

En soms is je schittering ondraaglijk voor de ogen,

En soms ben je als as;

En het zand van St. Petersburg draagt ​​ons allemaal

Aan deze kant van het glas...

U vroeg: "Wie?", ik antwoordde: "Ik",

Vind het nog geen eer.

Je vroeg: "Waar?", Ik zei: "Met jou,

Als er iets is."

Je vroeg: "Waarom?"

- en ik zei niets,

Vertrouwen op iemands huis.

Je zei: "Ik lieg";

Ik zei: "Laten we

Hoe gezelliger het samen zal zijn”;

En toen het gordijn van de dag scheurde,

Onze paarden begonnen te dansen

Op het land, op het water en te midden van vuur

Eindelijk ons ​​verlaten.

Omdat jouw glans is als mijn woorden:

Niet betrouwbaarder dan water.

Maar ze vroegen me: "Nou, leef je nog?"

Ik zei: "Als met haar, dan ja."