Небо цвета дождя - Аквариум, Оркестр «Виртуозы Киева»

Долго мы пели про Свет, а сами шли сумраком,

Не замечая за болтовней.

Как ветер играл стеклянными струнами,

Соединяющими наши души с землей.

Мы шли далеко, шли за высокими тайнами,

Шли, потому что иначе нельзя.

А стерегущие дом замолкали и таяли,

Один за другим таяли, таяли, таяли,

В небе цвета дождя.

Пальцы октябрьских святых по-прежнему ласковы,

Только их лиц становится не разглядеть.

Это все я — видно не справился с красками,

Или снова забыл слова, когда хотел петь.

Ничего, скоро январь затрещит за оградою,

Своим ледяным питием вороша и дразня.

Только бы мне устоять.

Но я вижу — я падаю,

Падаю, падаю, падаю, падаю,

В небо цвета дождя.

А еще говорят, что они были с крыльями,

И глаза у них были живая вода.

Но благостные слова опять пахнут пылью,

И нас снова ведут и снова не скажут куда.

А в небе прозрачная тишь, и все ясней ясного,

Времени нет, и значит, мы больше не ждем.

И в синеву сердце возносится ястребом,

Чтобы благословить горящую землю дождем.

Таких бесконечных цветов со мной еще не было,

И за горизонтом, вплотную к нему подойдя.

Видишь, что сети пусты, и ловить было некого,

И никогда не было, не было, не было, не было,

Небо цвета дождя.

Lange tijd zongen we over het Licht, terwijl we zelf in de schemering liepen,

Het gebabbel niet opmerken.

Terwijl de wind met glazen snaren speelde,

Onze zielen verbinden met de aarde.

We liepen ver, volgden hoge geheimen,

We gingen omdat het niet anders kon.

En degenen die het huis bewaakten, zwegen en smolten,

Een voor een smolten ze, smolten, smolten,

In de lucht de kleur van regen.

De vingers van de oktoberheiligen zijn nog zacht,

Alleen hun gezichten worden onzichtbaar.

Ik ben het allemaal - ik kon blijkbaar niet tegen de kleuren,

Of de woorden weer vergeten toen ik wilde zingen.

Niets, straks knettert januari achter het hek,

Met zijn ijskoude drankje roert en plaagt hij.

Kon ik me er maar tegen verzetten.

Maar ik zie - ik val

Ik val, ik val, ik val, ik val

In de lucht de kleur van regen.

En ze zeggen dat ze met vleugels waren,

En hun ogen waren levend water.

Maar genadige woorden ruiken weer naar stof,

En ze leiden ons keer op keer, ze vertellen ons niet waarheen.

En in de lucht is er een transparante stilte, en alles is helderder dan helder,

Er is geen tijd, dus we wachten niet langer.

En in het blauwe hart stijgt op als een havik,

Om de brandende aarde te zegenen met regen.

Ik heb nog nooit zulke eindeloze bloemen gehad,

En voorbij de horizon, er dichtbij komen.

Je ziet dat de netten leeg zijn, en er was niemand om te vangen,

En nooit was, was nooit, was nooit, was nooit,

De lucht heeft de kleur van regen.