Мария - Аквариум

Эй, Мария, что у тебя в голове?

Эй, Мария, что у тебя в голове?

Ты говорила мне, но я не знал этих слов,

Ты снилась мне, я не смотрел этих снов,

Тебе нужна была рука, я дал тебе две.

Один знакомый спел, что ты попала в беду,

Один знакомый спел, что ты попала в беду,

Но ты прости ему его бессмысленный труд.

Те, кто обижают тебя - не слишком долго живут,

Он был просто не в курсе, он ничего не имел в виду.

На палубе танцы, в трюме дыра пять на пять,

Капитан где-то здесь, никто не знает, как его опознать.

А оркестр из переодетых врачей

Играет траурный вальс Шопена на семь четвертей,

И там бросают за борт всех, кто не хотел танцевать

А твои губы, Мария, они - этот ветер, который

Сорок лет учил меня петь

Из всего, что я видел на этой Земле,

Самое важное было - дать тебе крылья

И смотреть, как ты будешь лететь.

Твои подруги не знают, о чем идет речь,

Им невдомек, что в корабле изначальная течь,

Они хихичут в ладоши за крестильным столом,

У них синдром Моны Лизы и перманентный облом

Но ты все отдала сама - и нечего больше беречь.

Так что, Мария, я знаю, что у тебя в голове,

Мое сердце в твоих руках, как ветер на подлунной траве.

А Луна источает свой целительный мед,

То, что пугало тебя, уже тает как лед;

Тебе нужна была рука, я дал тебе две.

Hé Maria, waar denk je aan?

Hé Maria, waar denk je aan?

Je vertelde het me, maar ik kende die woorden niet

Ik heb over je gedroomd, ik heb deze dromen niet bekeken,

Je had een hand nodig, ik heb je er twee gegeven.

Een vriend zong dat je in de problemen zat,

Een vriend zong dat je in de problemen zat,

Maar je vergeeft hem zijn zinloze werk.

Degenen die je pijn doen, leven niet lang meer

Hij wist het gewoon niet, hij bedoelde er niets mee.

Er wordt gedanst op het dek, in het ruim is een gat van vijf bij vijf,

De kapitein is hier ergens, niemand weet hem te identificeren.

En een orkest van vermomde dokters

Speelt Chopins begrafeniswals in zeven kwartieren,

En daar gooien ze iedereen overboord die niet wilde dansen

En jouw lippen, Maria, ze zijn deze wind die

Veertig jaar leerde me zingen

Van alles wat ik op deze aarde heb gezien,

Het belangrijkste was om je vleugels te geven

En kijk hoe je vliegt.

Je vriendinnen weten niet waar het over gaat

Ze weten niet dat er een oerlek in het schip is,

Ze giechelen met hun handen aan de dooptafel,

Ze hebben het Mona Lisa-syndroom en een permanente bummer

Maar je hebt alles zelf gegeven - en er valt niets meer te redden.

Dus Mary, ik weet waar je aan denkt

Mijn hart ligt in jouw handen, als de wind op het gras onder de maan.

En de maan straalt zijn helende honing uit,

Wat je bang maakte smelt al als ijs;

Je had een hand nodig, ik heb je er twee gegeven.