La beauté des femmes - Salvatore Adamo

Allez savoir pourquoi

Y a des jours où la vie

Nous glisse entre les doigts

Comme des gouttes de pluie

Comme une feuille au vent

On se laisse emporter

Le passé, le présent

Tout nous semble étranger

Et on ne reconnaît plus rien

Tous les visages sont éteints

Tous les décors sont retournés

Bons pour la casse

On ferme les yeux un instant

Pour voir surgir

du néant

Un peu d’amour qui a bravé

Le temps qui passe

Et la beauté des femmes

Et le temps suspendu

A leur grâce céleste

Illumine la rue

Et les frissons de l'âme

Les miracles entrevus

Revivent

avec le reste

Au paradis perdu

Allez savoir pourquoi

Y a des jours où mes yeux

Qui ne voyaient que toi

Se perdent dans les cieux

Pour suivre les nuages

Un regret

soupiré

Pour rêver

un voyage

Un ailleurs oublié

Où chantent encore toutes les voix

Tous les sanglots

les cris de joie

Et tous ces mots

qui rendaient fous

Qui appelaient la chance

Oh mon amour c’est vrai, j’ai peur

J’ai peur du rêve qui se meurt

J’ai peur du vide dans nos cœurs

De l’indifférence

Mais la beauté des femmes

Et le temps suspendu

A leur grâce céleste

Illumine la rue

Et les frissons de l'âme

Les miracles entrevus

Revivent

avec le reste

Au paradis perdu

Ga uitzoeken waarom

Er zijn dagen dat het leven

glipt door onze vingers

Als regendruppels

Als een blad in de wind

We laten ons meeslepen

Het verleden, het heden

Alles lijkt ons vreemd

En we herkennen niets meer

Alle gezichten zijn gedoofd

Alle sets terug

Schrootvouchers

We sluiten even onze ogen

zien opkomen

niets

Een beetje liefde die moedigde

Tijd verstrijken

En de schoonheid van vrouwen

En tijd opgeschort

Tot hun hemelse genade

Verlicht de straat

En de rillingen van de ziel

Wonderen glimp opgevangen

herbeleven

met de rest

In het paradijs verloren

Ga uitzoeken waarom

Er zijn dagen dat mijn ogen

Wie heeft jou alleen gezien

Verdwaal in de lucht

Om de wolken te volgen

spijt

zuchtte

Dromen

een reis

Een elders vergeten

waar alle stemmen nog zingen

Alle snikken

de kreten van vreugde

En al deze woorden

dat maakte je gek

Wie noemde geluk?

Oh mijn liefste, het is waar, ik ben bang

Ik ben bang voor de stervende droom

Ik ben bang voor de leegte in onze harten

Onverschilligheid

Maar de schoonheid van vrouwen

En tijd opgeschort

Tot hun hemelse genade

Verlicht de straat

En de rillingen van de ziel

Wonderen glimp opgevangen

herbeleven

met de rest

In het paradijs verloren