Procession - Adam Barnes

you tied me to a chair

sailed me out to sea

left me sinking in the ocean

as a shark circled me

distant shadows 'neath my feet

faded images and dreams

I woke up to a cooling sweat

the beads ran down my face

painting pictures in the pillow

as I turned so many ways

I wonder if it stops

if I finally saw the face I know

lust has got me falling uncontrollable disease

my head is fully satisfied

my heart is never pleased

I’m fed up with the girls

who just keep falling to their knees

'cause envy is too curious

its boldness never wins

leaving murders in the corridors

and bodies in the bins

I’m not sure if this jel

will keep these feelings in

I hear death is very distant

its agony’s despair

and the several homeless tissues

could never really cure

the tears from the eyes

of a funeral procession

so I’m fighting with a wooden leg

a chair still floats beneath

keeping hope inside its cradle

as it’s swaying in the wind

distant lullabies are heard

as my mother slowly sings me back to sleep

I’m sorry but pandora dear

you’ll see what you have done

an example of self sacrifice

I guess you finally won

if you close the box for good

you’ll never get me back

I’m gone

so she sits beside my chair tonight

tryin' desperately to dream

her hands can only stop my sinking memory

I bet she never knew this box could ever stop to dream

I bet she never knew that it would kill me in my sleep

I bet she never knew that these are nightmares

and they’re finally her’s to keep

and I hear death is very instant

the bodies in despair

and my family will follow

as I’m lowered in the air

the tears from the eyes

of a funeral procession

je bond me vast aan een stoel

zeilde me naar zee

liet me zinken in de oceaan

terwijl een haai me omcirkelde

verre schaduwen 'onder mijn voeten'

vervaagde beelden en dromen

Ik werd wakker met verkoelend zweet

de kralen liepen over mijn gezicht

foto's schilderen in het kussen

omdat ik zoveel manieren heb gedraaid

Ik vraag me af of het stopt

als ik eindelijk het gezicht zag dat ik ken

lust heeft me een oncontroleerbare ziekte laten vallen

mijn hoofd is helemaal tevreden

mijn hart is nooit tevreden

Ik heb genoeg van de meisjes

die maar op hun knieën blijven vallen

want jaloezie is te nieuwsgierig

zijn vrijmoedigheid wint nooit

moorden in de wandelgangen achterlaten

en lijken in de vuilnisbakken

Ik weet niet zeker of deze jel

zal deze gevoelens binnenhouden

Ik hoor dat de dood erg ver weg is

de wanhoop van zijn lijdensweg

en de verschillende dakloze zakdoekjes

zou nooit echt kunnen genezen

de tranen uit de ogen

van een begrafenisstoet

dus ik vecht met een houten been

er zweeft nog steeds een stoel onder

hoop in zijn wieg houden

terwijl het zwaait in de wind

verre slaapliedjes worden gehoord

terwijl mijn moeder me langzaam weer in slaap zingt

Het spijt me maar lieve pandora

je zult zien wat je hebt gedaan

een voorbeeld van zelfopoffering

Ik denk dat je eindelijk hebt gewonnen

als je de doos voorgoed sluit

je krijgt me nooit terug

Ik ben weg

dus ze zit vanavond naast mijn stoel

wanhopig proberen te dromen

haar handen kunnen mijn wegzinkende herinnering alleen maar stoppen

Ik wed dat ze nooit wist dat deze doos ooit zou kunnen stoppen met dromen

Ik wed dat ze nooit wist dat ik er in mijn slaap aan zou overlijden

Ik wed dat ze nooit heeft geweten dat dit nachtmerries zijn

en ze zijn eindelijk van haar om te houden

en ik hoor dat de dood heel snel is

de lichamen in wanhoop

en mijn familie zal volgen

terwijl ik in de lucht zit

de tranen uit de ogen

van een begrafenisstoet