Soupir - Accentus, Laurence Equilbey, Морис Равель

Mon âme vers ton front où rêve, ô calme sœur

Un automne jonché de taches de rousseur

Et vers le ciel errant de ton œil angélique

Monte, comme dans un jardin mélancolique

Fidèle, un blanc jet d’eau soupire vers l’Azur !

-- Vers l’azur attendri d’octobre pâle et pur

Qui mire aux grands bassins sa langueur infinie

Et laisse, sur l’eau morte où la fauve agonie

Des feuilles erre au vent et creuse un froid sillon

Se trainer le soleil jaune d’un long rayon

Mijn ziel naar je voorhoofd waar dromen, o rustige zuster

Een herfst bezaaid met sproeten

En naar de dwalende hemel van je engelenoog

Sta op, als in een melancholische tuin

Trouw zucht een witte waterstraal richting Azuur!

-- Op weg naar het verzachte azuur van bleek en puur oktober

Wie weerspiegelt in de grote bassins zijn oneindige loomheid?

En vertrek, op het dode water waar het wilde beest sterft

Bladeren dwalen in de wind en graven een koude voren

De gele zon een lange straal slepen