Les Poetes - Léo Ferré

Ce sont de drôles de types qui vivent de leur plume

Ou qui ne vivent pas c’est selon la saison

Ce sont de drôles de types qui traversent la brume

Avec des pas d’oiseaux sous l’aile des chansons

Leur âme est en carafe sous les ponts de la Seine

Les sous dans les bouquins qu’ils n’ont jamais vendus

Leur femme est quelque part au bout d’une rengaine

Qui nous parle d’amour et de fruit défendu

Ils mettent des couleurs sur le gris des pavés

Quand ils marchent dessus ils se croient sur la mer

Ils mettent des rubans autour de l’alphabet

Et sortent dans la rue leurs mots pour prendre l’air

Ils ont des chiens parfois compagnons de misère

Et qui lèchent leurs mains de plume et d’amitié

Avec dans le museau la fidèle lumière

Qui les conduit vers les pays d’absurdité

Ce sont des drôles de types qui regardent les fleurs

Et qui voient dans leurs plis des sourires de femme

Ce sont de drôles de types qui chantent le malheur

Sur les pianos du cœur et les violons de l'âme

Leurs bras tout déplumés se souviennent des ailes

Que la littérature accrochera plus tard

A leur spectre gelé au-dessus des poubelles

Où remourront leurs vers comme un effet de l’Art

Ils marchent dans l’azur la tête dans les villes

Et savent s’arrêter pour bénir les chevaux

Ils marchent dans l’horreur la tête dans des îles

Où n’abordent jamais les âmes des bourreaux

Ils ont des paradis que l’on dit d’artifice

Et l’on met en prison leurs quatrains de dix sous

Comme si l’on mettait aux fers un édifice

Sous prétexte que les bourgeois sont dans l'égout

Het zijn grappige jongens die bij hun pen leven

Of wie er niet leeft hangt af van het seizoen

Het zijn grappige jongens die door de mist lopen

Met de stappen van vogels onder de vleugels van liederen

Hun ziel ligt in een karaf onder de bruggen van de Seine

Het geld in de boeken die ze nooit hebben verkocht

Hun vrouw is ergens aan het einde van een deuntje

Wie spreekt tot ons over liefde en verboden vrucht?

Ze zetten kleuren op de grijze kasseien

Als ze erop lopen, denken ze dat ze op zee zijn

Ze zetten linten om het alfabet

En spreek hun woorden de straat op om een ​​frisse neus te halen

Ze hebben honden soms metgezellen van ellende

En die hun handen likken van veren en vriendschap

Met in de snuit het trouwe licht

Wie leidt hen naar landen van absurditeit?

Het zijn grappige jongens die naar de bloemen kijken

En die in hun plooien de glimlach van vrouwen zien

Het zijn grappige jongens die zingen over ongeluk

Op de piano's van het hart en de violen van de ziel

Hun veerloze armen herinneren zich de vleugels

Die literatuur komt later te hangen

Naar hun bevroren geest boven de vuilnisbakken

Waar zullen hun verzen opnieuw sterven als gevolg van Art?

Ze lopen in het azuur met hun hoofd in de steden

En weet hoe je moet stoppen om de paarden te zegenen

Ze lopen in afgrijzen met hun hoofd in eilanden

Waar de zielen van de beulen nooit naderen

Ze hebben paradijzen waarvan wordt gezegd dat ze kunstmatig zijn

En ze zetten hun dubbeltje kwatrijnen gevangen

Alsof we strijkijzers op een gebouw zetten

Onder het voorwendsel dat de bourgeois in het riool zitten