Frozen in Trenches (Christmas Truce) - 1914

Winter in trenches

Becomes unbearable

Cold claws of death

Entwined my heart

Like snow-white marble

Our bodies are frozen

Dead fingers squeeze rifles and knifes

My dead comrade

Lies a few hundred yards from me

Snow covered his new uniform

And his blood becomes white too

Soldiers of my regiment

Drop their weapon and go out of the trenches

Their faltering few steps

To white rest and enemies

On the noman’s land

They hugged and singed

And yet with neither rage no hate

Cause its Christmas eve

But I’m obliged to kill

I take the bayonet

And run across the field

Young German reaches out to me

I hit him in the throat

Again again and again

Because there is no fucking Christmas truce

Winter in loopgraven

wordt ondraaglijk

Koude klauwen van de dood

Mijn hart verstrengeld

Zoals sneeuwwit marmer

Onze lichamen zijn bevroren

Dode vingers knijpen in geweren en messen

Mijn dode kameraad

Ligt een paar honderd meter van mij vandaan

Sneeuw bedekte zijn nieuwe uniform

En zijn bloed wordt ook wit

Soldaten van mijn regiment

Laat hun wapen vallen en ga uit de loopgraven

Hun haperende paar stappen

Naar witte rust en vijanden

Op het niemandsland

Ze omhelsden en zongen

En toch zonder woede geen haat

Omdat het kerstavond is

Maar ik ben verplicht om te doden

Ik neem de bajonet

En ren over het veld

Jonge Duitser zoekt contact met mij

Ik sloeg hem in de keel

Opnieuw opnieuw en opnieuw

Omdat er geen kerstbestand is