Looking Glass - Eric Andersen

In the cattails, a maid did dwell

She sang sweet songs but she loved as well

She was a bit over five feet tall

And she loved no man for she loved them all

In her bed many hours we lay

While the north winds blow and the sparrows play

And in my hand she placed a key

Sayin', «Keep this my love, follow me»

So I swore, for she knew me well

I swore this love, I’d never tell

She said for me, her soul, she’d sell

Even if she must walk the fires of hell

Her hair it rushed and flowed so long

On a silken pillow, it did belong

Her eyes were yellow like the mornin' sun

And they were singin' each one a song

And her skin was dark like a russet dawn

Well in her hair would flow my tears

Of my lonely days, and my bitter years

And on her breast, my soul would sail

And her mouth was as sweet, sweet as ale

She was to me a golden cup

That poured me life, for me to sup

And in her heart was a lookin' glass

And a sturdy ship with a highest mast

For many days, I did remain

Until one day, I forgot her name

Then I knew I’d have to go

From where the sparrows played

And the north winds' blow

But then one day, by the cattail pond

My love was dyin', and then she was gone

I buried her where the green grass grows

And there she slept 'til the winter snows

So I sang my sorrow to the trees

And they said, «Go sing it to the breeze»

Well I knew this love no man could believe

So I buried my sorrow, my heart and my key

In de lisdodde woonde een meid

Ze zong lieve liedjes, maar ze hield ook van

Ze was iets meer dan anderhalve meter lang

En ze hield van geen enkele man, want ze hield van ze allemaal

Vele uren in haar bed lagen we

Terwijl de noordenwind waait en de mussen spelen

En in mijn hand legde ze een sleutel

Sayin', "Houd dit mijn liefde, volg mij"

Dus ik zwoer, want ze kende me goed

Ik zwoer deze liefde, ik zou het nooit vertellen

Ze zei voor mij, haar ziel, ze zou verkopen

Zelfs als ze door het vuur van de hel moet lopen

Haar haar het snelde en vloeide zo lang

Op een zijden kussen hoorde het wel thuis

Haar ogen waren geel als de ochtendzon

En ze zongen elk een lied

En haar huid was donker als een roodbruine dageraad

Nou, in haar haar zouden mijn tranen vloeien

Van mijn eenzame dagen en mijn bittere jaren

En op haar borst zou mijn ziel zeilen

En haar mond was zo zoet, zoet als ale

Ze was voor mij een gouden beker

Dat schonk me leven, voor mij om te suppen

En in haar hart was een kijkglas

En een stevig schip met een hoogste mast

Dagenlang bleef ik

Tot ik op een dag haar naam vergat

Toen wist ik dat ik moest gaan

Van waar de mussen speelden

En de noordenwind waait

Maar op een dag, bij de lisdodde vijver

Mijn liefde stierf, en toen was ze weg

Ik heb haar begraven waar het groene gras groeit

En daar sliep ze tot de wintersneeuw

Dus ik zong mijn verdriet voor de bomen

En ze zeiden: "Zing het in de wind"

Nou, ik wist dat deze liefde niemand kon geloven

Dus ik begroef mijn verdriet, mijn hart en mijn sleutel