Прыжок с моста - Павел Соколов

Заметает снегом мокрый подоконник,

Между мной и небом холод, холод.

Ни тепла, ни света, никогда не будет,

Между мной и эхом, люди, люди.

Припев:

Не мыслимо, не возможно,

И ночь, как прыжок с моста.

Ты где-то в толпе прохожих

И жизнь без тебя пуста.

А мимо проходят люди,

Сто тысяч бездонных глаз.

А мимо проходят люди,

Но в этих глазах, нет нас, нет нас.

Босиком по звёздам — это очень больно,

Застывают слёзы в горле, в горле.

Сердце словно птица, просится на ветку,

Продолжая биться в клетке, в клетке.

Припев:

Не мыслимо, не возможно,

И ночь, как прыжок с моста.

Ты где-то в толпе прохожих

И жизнь без тебя пуста.

А мимо проходят люди,

Сто тысяч бездонных глаз.

А мимо проходят люди,

Но в этих глазах, нет нас, нет нас.

Veegt de natte vensterbank met sneeuw,

Tussen mij en de lucht is koud, koud.

Noch warmte noch licht zal ooit zijn

Tussen mij en de echo, mensen, mensen.

Refrein:

Ondenkbaar, onmogelijk

En de nacht is als springen van een brug.

Je bent ergens in de menigte van voorbijgangers

En het leven zonder jou is leeg.

En er komen mensen voorbij

Honderdduizend bodemloze ogen.

En er komen mensen voorbij

Maar in deze ogen is er geen wij, er is geen wij.

Blootsvoets op de sterren - het doet veel pijn,

Tranen bevriezen in de keel, in de keel.

Het hart is als een vogel, vragend om een ​​tak,

Doorgaan met vechten in een kooi, in een kooi.

Refrein:

Ondenkbaar, onmogelijk

En de nacht is als springen van een brug.

Je bent ergens in de menigte van voorbijgangers

En het leven zonder jou is leeg.

En er komen mensen voorbij

Honderdduizend bodemloze ogen.

En er komen mensen voorbij

Maar in deze ogen is er geen wij, er is geen wij.