А годы уходят - Булат Окуджава

В нашем доме война отгремела,

вновь земля зеленеет,

злые пули по кровь не летят.

Женихи, навсегда молодые,

с фотографий военных глядят.

А годы уходят, уходят,

вернуться назад не хотят…

По дорогам, по старым дорогам

отправляется память

иногда словно так, невпопад.

Как из песни не выкинуть слова,

так из сердца погибших ребят.

А годы уходят, уходят,

вернуться назад не хотят…

Твои плечи с бедою знакомы,

твои белые руки

кровь и пепел смывали с полей.

И земля никогда не забудет

боль и слезы твоих дочерей.

Хоть годы уходят, уходят,

хоть время торопит — скорей…

Может, время всех ран не излечит,

но черемухи белой

невозможные гроздья горят,

потому что любовь и надежда,

что ни делай, бессмертны сто крат!

А годы уходят, уходят,

вернуться назад не хотят…

In ons huis is de oorlog gaan liggen,

de aarde is weer groen

kwade kogels vliegen niet door het bloed.

Bruidegoms voor altijd jong

ze kijken van de foto's van het leger.

En de jaren gaan, gaan,

wil niet terug...

Op de wegen, op de oude wegen

verzonden geheugen

soms zo, niet op zijn plaats.

Hoe je geen woorden uit een lied weggooit,

dus uit de harten van de dode jongens.

En de jaren gaan, gaan,

wil niet terug...

Je schouders zijn bekend met problemen,

je witte handen

bloed en as werden van de velden gewassen.

En de aarde zal het nooit vergeten

de pijn en tranen van je dochters.

Ook al gaan de jaren voorbij, ga voorbij

ook al heeft de tijd haast - schiet op...

Misschien heelt de tijd niet alle wonden,

maar witte kers

onmogelijke clusters branden,

omdat liefde en hoop

wat je ook doet, honderd keer onsterfelijk!

En de jaren gaan, gaan,

wil niet terug...